Σελίδες

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Το Ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη: Τι είναι και τι θέλει η Νέα Κεντροαριστερά

Το Ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη: Τι είναι και τι θέλει η Νέα Κεντροαριστερά: Κάλεσμα για διάλογο και επικοινωνία Νέα Κεντροαριστερά νέα απάντηση από τη θέση μιας ανανεωμένης αριστερής σοσιαλδημοκρατίας στην ακολουθ...

ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ "Περιγράφοντας τις συνιστώσες του κρισίμου διλήμματος για την Ελληνική Οικονομία"

Τι είναι η Ομάδα Πολιτικού - Κοινωνικού Προβληματισμού

Προτείνω την δημιουργία Ομάδας Προβληματισμού με αντικείμενο την έξοδο της χώρας από την κρίση, με την παραμονή της, στην ζώνη του Ευρώ και την διατύπωση ενός νέου μοντέλου Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης της χώρας με έμφαση την Τοπική και Περιφερειακή Ανάπτυξη, που μας ενδιαφέρει άμεσα.
Η κοινωνική δικτύωση, βοηθά στην ανταλλαγεί απόψεων. Σήμερα έχουμε όσο ποτέ,  ανάγκη, μια πλουραλιστική και αντικειμενική πληροφόρηση στα γεγονότα.
Νομίζω ότι όλοι έχουμε χρέος  να συμβάλλουμε για το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών.  Η γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης της έντονης Πολιτικοποίησης και της διαμόρφωσης της μαζικής δημοκρατίας (όπως την περιγράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης,) που έχει μεγάλες ευθύνες στην διαμόρφωση του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες, και στα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης, έχει χρέος να συμβάλλει για μια ρεαλιστική,ευρωπαϊκή, δημοκρατική και ειρηνική έξοδο από την κρίση, με στόχο την κοινωνική συνοχή και την δίκαιη κατανομή των βαρών.  
Προτείνω η ομάδα να είναι ανοικτή και να μπορεί να συμμετέχουν όσοι το επιθυμούν. Αν συμφωνείται να συμπεριλάβω τα ονόματα σας στην αρχική ομάδα.
Περιμένω την απάντηση σας.

Η πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική αναταραχή βαθαίνει ύφεση - ανεργία και κρίση της οικονομίας και κοινωνίας

Η πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική αναταραχή, οδηγεί σήμερα στην μείωση των αφίξεων πλήττοντας τη Τουριστική Βιομηχανία της χώρας, εν μέσω βαθιάς παρατεταμένης ύφεσης και ανεργίας. Εκτιμάται ότι θα μειωθούν οι αφίξεις κατά 1 εκατομμύριο τουρίστες σε σχέση με το 2011, με απώλεια 100.000 θέσεων εποχιακής απασχόλησης, όταν η ανεργία έχει φτάσει το 22% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού με πρώτα θύματα τις γυναίκες και τους νέους.
Τα έσοδα του κράτους καταρρέουν, λόγω της παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, με την παραοικονομία να διευρύνεται, την φοροδιαφυγή να παίρνει ανεξέλικτες διαστάσεις, όταν όλοι συμφωνούν, μα ΟΛΟΙ και το τονίζω, ότι θα πρέπει να περιοριστεί με δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο. Στην αγορά «τίποτα» δεν κινείται, και ασφυκτιά από έλλειψή ρευστότητας. Η συζήτηση για το παραγωγικό πρότυπο της χώρας που αποτελεί και το μεγαλύτερο δομικό και διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, και η κατάρρευση του αναπτυξιακού και κοινωνικού προτύπου της Ελλάδας της μεταπολίτευσης, η οποία επί 35 συναπτά έτη δαπανά ετησίως 5% έως 10% περίπου περισσότερα απ’ότι παράγει, κυρίως μέσω της αλόγιστης επέκτασης ενός αναποτελεσματικού. ισοπεδωτικού, κομματοκρατούμενου και διαχειριστικά εντόνως ελλειμματικού κράτους, δεν αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο του δημόσιου διαλόγου. Αντίθετα θεωρούμε ότι για όλα φταίει το ΜΝΗΜΟΝΙΟ, σαν να είναι το έξωθεν απόλυτο κακό, υπεύθυνο για όλα τα δεινά της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, λες και η ύφεση δεν ξεκίνησε από το τέλος του 2008, δηλαδή περίοδο προ-μνημονίου. Αυτό που μπορεί με σοβαρότητα και αντικειμενικότητα να υποστηρίξει κάποιος για την χώρα μας, είναι ότι δημοσιονομική σταθεροποίηση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ανάπτυξη και δίκαιη κατανομή των βαρών. Και σ’αυτή την κατεύθυνση μπορεί να υπάρξει συμφωνία και συναίνεση τόσο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και των κοινωνικών εταίρων στην χώρα, αλλά και σοβαρή υποστήριξη από την Ευρώπη μετά την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία και από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Τελευταία ορισμένα στελέχη και του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να αποσυνδέσουν την δανειακή σύμβαση-ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών από τους όρους, που είναι το Μνημόνιο, που και σ’αυτό ακόμα αναγνωρίζουν ορισμένες σωστές πρόνοιες και προσπαθούν να επικεντρώσουν την κριτική τους για καταγγελία – ακύρωση με διαπραγμάτευση, στα θέματα εργασιακών σχέσεων, συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, κλπ
Η χώρα προβάλλει σήμερα στη παγκόσμια οικονομική κοινότητα και όχι μόνο στην Ευρωζώνη, σαν το «μαύρο πρόβατο» χωρίς καμιά αξιοπιστία ή χώρα «υψηλού κινδύνου» που βάζει σε κίνδυνο την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Οι δηλώσεις μετά το G8 του Ρώσου πρωθυπουργού Μεντβέντεφ ότι «η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να τηρήσει τις δεσμεύσεις της» είναι χαρακτηριστικές του κλίματος που επικρατεί στη διεθνή κοινότητα, καθώς και το γεγονός ότι η Κίνα αναπροσαρμόζει την στρατηγική ανάπτυξης με στροφή στην εσωτερική αγορά, λόγο του κινδύνου εξόδου της Ελλάδος από το Ευρώ, και το φόβο του ντόμινο που αυτό μπορεί να προκαλέσει στις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες αποτελούν και το σπουδαιότερο εμπορικό εταίρο για τις Κινέζικες εξαγωγές. Δεν αναφέρομαι στις δηλώσεις των εταίρων μας που καθημερινά μας προειδοποιούν για την ανάγκη τήρησης των εταιρικών δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει όχι απέναντι στην Τρόικα – ΔΝΤ, αλλά και στα 16 Κοινοβούλια της Ευρώπης που έχουν ψηφίσει την δανειακή σύμβαση και την βοήθεια για την χώρα μας. Όταν μάλιστα ορισμένες από αυτές τις χώρες όπως είναι η Ισπανία – Ιταλία μας δανείζουν με 2% ενώ αυτές δανείζονται από τις αγορές λόγω κρίσης με επιτόκια 5-6%.
Δύο ζητήματα εκτιμώ ότι είναι άξια σχολιασμού:
Πρώτον: στα κακά αποτελέσματα από την σκληρή εφαρμοζόμενη λιτότητα του μνημονίου, υπάρχουν ακόμα πολύ χειρότερα από το πιθανό σενάριο εξόδου της χώρας από το Ευρώ. Το οποίο ούτε μύθος είναι ούτε φόβητρο για να εκβιαστούν οι Έλληνες ψηφοφόροι και να ψηφήσουν τα κόμματα του μνημονίου, όπως ορισμένη αρέσκονται να λένε.
Στην έξοδο από το Ευρώ αναφέρεται με ειδική έκδοση της και η Εθνική Τράπεζα με μελέτη της από τον επικεφαλής Οικονομολόγο Παύλο Μυλωνά. Αναφέρει «Μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη …προβλέπει μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος κατά 55% - πλήττοντας περισσότερο τους οικονομικούς ασθενέστερους.., ετήσια μείωση του ΑΕΠ – 22% και εκτίναξη της ανεργίας στο 34%, υποτίμηση του νέου  νομίσματος 65% και ετήσιο πληθωρισμό 32% ενώ τα επιτόκια δανεισμού θα φτάσουν στο 37%. Και όλα αυτά με ορατό τον κίνδυνο κατάρρευσης του Τραπεζικού συστήματος και απώλειας των καταθέσεων. Αυτά είναι λίγα από αυτά που προβλέπονται στην πιθανή περίπτωση της αποχώρησης από το Ευρώ.
Δεύτερο: Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες προβάλουν σαν πολιτική θέση σήμερα ότι η έξοδο από το Ευρώ δεν είναι τεχνικά δυνατή ή ότι δεν θα μας διώξουν …, γιατί οικονομικά δεν τους συμφέρει. Αυτή δεν πρέπει να θεωρείται σοβαρή πολιτική θέση, γιατί αν προκύψει σαν πιθανό σενάριο δεν θα είναι σε θέση η χώρα να την αποτρέψει και θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελληνική Οικονομία και τους Έλληνες Πολίτες. Η οικονομική ιστορία διδάσκει ότι σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων υπάρχουν κίνδυνοι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και που μπορεί να οδηγήσουν. Η μεγάλη κρίση του 1929, οδήγησε τις ΗΠΑ στην ήττα του Χέρμπετ Χούβερ και στην νίκη του Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, που με την Νέα Οικονομική Πολιτική (New Deal) οδήγησε της ΗΠΑ στη οικονομική κυριαρχία για πολλά χρόνια στο Ανεπτυγμένο Καπιταλιστικό κόσμο, ενώ για την Ευρώπη η κρίση οδήγησε στην τραγωδία με την άνοδο του Ναζισμού και την καταστροφή της από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης τα τυχαία γεγονότα δεν μπορεί να παραγνωρίζονται στην ιστορία «το δάγκωμα της μαϊμούς» ήταν η αρχή μιας από της μεγαλύτερες τραγωδίες της σύγχρονης ιστορίας μας, που ήταν ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Μ. Ασίας.
Είμαστε υπεύθυνοι σαν λαός και σαν Πολίτες για την Μοίρα μας και με την ψήφο μας θα πρέπει να αποτρέψουμε μια νέα τραγωδία για την πατρίδα μας. Οι τύχες μας είναι στα χέρια μας και δεν μας φταίνε οι άλλοι.
Θέλω να κλείσω αυτό το σημείωμα με τον Π.Κονδύλη, Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, 1991 εκδόσεις Θεμέλιο, με την παρακάτω σπουδαία αξιολόγηση του. «Υπάρχει ωστόσο και ένας ακόμη λόγος, για τον οποίο μια τόσο απλή αλήθεια θάβεται πεισματικά κάτω από μύριες όσες εκλογικευτικές επινοήσεις. Ένας λαός, ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γης, αρνείται να βάλει με τον νου του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο».

Είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το τελευταίο νέο από την ΚΟΥΜΟΝΔΟΥΡΟΥ είναι ότι μέχρι την Παρασκευή, θα δώσει το νέο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ του στη δημοσιότητα.
Αλήθεια γιατί; το μέχρι χθες πρόγραμμα του, αφορούσε άλλη χώρα ή άλλη πραγματικότητα από τη σημερινή;
Ή από την στιγμή που έγινε κόμμα εξουσίας, θα πρέπει από τις ΓΕΝΙΚΟΥΡΕΣ όπως λέει και ο Σ. Ράμφος να γίνει πολύ συγκεκριμένος με 1,2,3,…; Λες και η αντιπολίτευση στις σύγχρονες δημοκρατίες δεν έχει ένα ισχυρό θεσμικό ρόλο, εκτός από το να ελέγχει και να συνδιαμορφώνει πολιτικές, ανεξάρτητα αν συμμετέχει ή όχι σε κυβερνητικά σχήματα.
Αυτή ήταν και είναι μια από τις σοβαρές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος μεταπολιτευτικά, ότι δηλαδή η αντιπολίτευση είχε ρόλο τζογαδόρου «ελπίδων» και «ψευδαισθήσεων» με μοναδικό σκοπό το κομματικό όφελος, κομματοκρατία, αύξηση ψήφων ή επιστροφή στην εξουσία για τα κόμματα του μέχρι χθες δικομματισμού.
Για δε την αριστερά ισχύει αυτό που γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης το 1991, Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας.  «Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτή παρουσιάζεται η θέση της «αριστεράς», η οποία, όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά» αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός» - υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο «λαός» να ζητά την εκποίηση αυτήν». Όσοι έχουμε θητεύσει για μεγάλες χρονικές περιόδους στα κόμματα της ιστορικής αριστεράς, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι κυρίαρχο στοιχείο στο προγραμματικό της λόγο, ήταν η υπέρβαση του συστήματος, και ήταν και βασικός λόγος που διαμόρφωνε την κυρίαρχη ιδεοληψία της ότι αποτελεί «αντισυστημική» πολιτική δύναμη.
Αυτό ασφαλώς δεν χαρακτήριζε το σύνολο των ρευμάτων της, αλλά τον κυρίαρχο και ηγεμονικό ρόλο και τον έλεγχο στους κομματικούς μηχανισμούς είχαν οι «αντισυστημικές» απόψεις. Είναι αποκαλυπτική η τελευταία συνέντευξη του Λ.Κύρκου στους φακέλους του Παπαχελά, όταν λέει με πίκρα «ότι έχω απομονωθεί από το ίδιο μου το κόμμα, γιατί με κατηγορούν ότι θέλω να το κάνω ουρά του ΠΑΣΟΚ», ή επιθέσεις που γινόταν στο Μιχάλη Παπαγιανάκη για τις ιδιαίτερες απόψεις του, για την λειτουργία του κράτους, κλπ.
Αποτέλεσμα, οι όποιες προσπάθειες, για μετατροπή και αλλαγή στην πολιτική κουλτούρα της, δηλαδή στη μετατροπή της σε μια σύγχρονη μεταρρυθμιστική αριστερά που θα έχει στόχο την ριζική μεταρρύθμιση του Ελληνικού Καπιταλισμού, ιδιαίτερα μετά το 1989 και όχι την υπέρβαση του, κατέληγε σε συγκρούσεις εντός της Αριστεράς και οδηγούσαν σε αποχώρηση ομάδων και στελεχών της με τελευταία την αποχώρηση της Ομάδας Κουβέλη και ότι είχε εναπομείνει από την ανανεωτική αριστερά με την δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Σήμερα η χώρα, βρίσκεται σε μια τραγική στιγμή. Ίσως τη χειρότερη στην μεταπολιτευτική της ιστορία. Η οικονομική κρίση, δεν μπορούσε να μην αμφισβητήσει το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα το δικομματισμό, που είχε κυρίαρχο ρόλο στην μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή της χώρας, άρα φέρει και την κύρια ευθύνη για την σημερινή τραγωδία.
Παράλληλα το εκλογικό σώμα με την ψήφο του, την «ψήφο οργής» όπως χαρακτηρίζεται, απαιτεί η χώρα να κυβερνηθεί, όχι πλέον από αυτοδύναμες κυβερνήσεις αλλά από κυβερνήσεις συνεργασίας.
Δεν νομίζω να υπάρχει πολίτης σ’αυτή την χώρα που να μην το αντιλαμβάνεται, τόσο από την καταγραφή του αποτελέσματος στη κάλπη, της 6ης Μαΐου, όσο και στις δημοσκοπήσεις στην συνέχεια.
Επίσης αυτό που φαίνεται ότι προκύπτει στην σημερινή συγκυρία, είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ρυθμιστή. Γιατί απλά ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης κάτω από το βάρος της λιτότητας, διατυπώνει την βούληση «να δοκιμάσουμε κάτι άλλο πέρα από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα και βλέπουμε». Αυτή την τάση στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ την έκφρασε με ένα ιδιότυπο εθνο-λαϊκίστικο πολιτικό λόγο που όπως  λέει και Μίμης Ανδρουλάκης   «Ο αμφίσημος λαϊκίστικος λόγος που λέει στον καθένα ότι θέλει να ακούσει θα μπει σε φοβερή δοκιμασία με απροσδόκητες ανακατατάξεις ίσως και προς το χειρότερο».
Γιατί;
Άμεσα ο καθένας μας και σαν χώρα θα πρέπει να απαντήσουμε:
Πρώτων. Στο σημείο που βρίσκεται η χώρα, δεν επιτρέπεται χάσιμο χρόνου, η ώρα μηδέν πλησιάζει που είναι η πλήρης και άτακτη χρεωκοπία της και η πιθανή  έξοδο από το Ευρώ.
Δεύτερον. Όλοι μας πρέπει στις 17 Ιουνίου να ψηφίσουμε με στόχο να προκύψει ισχυρή κυβέρνηση ικανή να θέλει και να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους εταίρους μας.
Τρίτον. Για να υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση κεντροδεξιάς ή κεντροαριστεράς κατεύθυνσης ή κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θεωρώ σαν την ποιο σοβαρή και ρεαλιστική λύση, θα πρέπει τα κόμματα στο σύνολο τους να παρουσιάσουν και να συμφωνήσουν, προεκλογικά σε ένα Εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, εκσυγχρονισμού – αναγέννησης του κράτους, και διατύπωσης ενός νέου αναπτυξιακού παραγωγικού μοντέλου για την χώρα στα πλαίσια του καταμερισμού σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Ένα πρόγραμμα άμεσων και ρεαλιστικών στόχων.
Το ερώτημα μου σαν πολίτης αυτής της χώρας, και όχι κάποιας άλλης που θα επιθυμούσα, είναι, το πολιτικό μας σύστημα με όλες τις παθογένειες του, μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο στόχο;
Απάντηση: αν πάρουμε σαν δεδομένο την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης, μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μάιου, η απάντηση είναι όχι.
Άρα υπάρχει ελπίδα; Θέλω να πιστεύω ναι. Σε τελευταία ανάλυση η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Όμως πιστεύω ότι οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον της χώρας είναι πλέον πολύ μεγάλες, και αυτό δεν μπορεί να ερμηνεύεται απλοϊκά, σαν κατηγόρια από ορισμένα στελέχη του. Απλά ο ρόλος του μετά τις εκλογές είναι σημαντικός ο οποίος αν δεν αναπροσαρμόσει τις πολιτικές του, σε ρεαλιστικούς στόχους, που θα παίρνουν υπόψη τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης, στην Ευρώπη, την αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας για τις συνεργασίες, αυτό αφόρα το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, δεν μπορεί να έχει μια θετική και χρήσιμη συμβολή στην έξοδο από την κρίση, αλλά θα παραμένει δύναμη διαμαρτυρίας.
Ορισμένες από τις πρόσφατες παρεμβάσεις στελεχών του, φαίνεται να αφήνουν τέτοια περιθώρια. Και εκτιμώ ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε το νέο πρόγραμμα του. Πιστεύω επίσης ότι καθήκον της πολιτικής είναι ο σεβασμός του δημοκρατικού διαλόγου με βάση τις θέσεις, και όχι τις κραυγές και τους αφορισμούς. Καλό είναι όσοι βγαίνουν στα παράθυρα της  TV, να συμβάλλουν στην πληροφόρηση και ενημέρωση των πολιτών και όχι στην παραπληροφόρηση και στο κομματικό φανατισμό. Η δημοκρατία υποστηρίζει η κοινωνιολογία έχει μια τυπική πλευρά που είναι το δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά έχει και μια ουσιαστική της πλευρά που είναι η διαμόρφωση πληροφορημένων – απαιτητικών πολιτών.
Τα συνθήματα και οι φανατισμοί δεν βοηθούν, ούτε τα κόμματα ούτε την δημοκρατία, αντίθετα οδηγούν σε διχασμούς που η ιστορία μας διδάσκει πόσο ακριβά τους έχουμε πληρώσει.
Πιστεύω τελικά να πρυτανεύσει, η ευθύνη, η μετριοπάθεια και η λογική σ’αυτή τη χώρα. Γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας και το μέλλον της νέας γενιάς.