Σελίδες

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Εκσυγχρονισμός Δημόσιας διοίκησης – Πολιτικού συστήματος σαν προϋπόθεση αποτελεσματικής εξόδου από την κρίση.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση στην χώρα μας, είναι η σχέση της απόλυτης ταύτισης της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας - κύρια των κόμματων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία – με το δημόσιο χώρο και τις λειτουργίες – δραστηριότητες του Κράτους.
Υπήρξε απόλυτη ταύτιση του εκάστοτε κόμματος εξουσίας (κομματοκρατία)  με το κράτος, που το χρησιμοποιεί σαν λάφυρο της. Σε αρκετές περιπτώσεις (ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους) ο εκάστοτε Υπουργός ή Βουλευτής του κόμματος που ήταν κυβέρνηση, αναφερόταν με τον προσδιορισμό «το νοσοκομείο μου, ο δρόμος μου, κλπ», για δημόσια έργα που εκτελούταν με τα λεφτά του φορολογούμενου, ή τους μεταβιβαστικούς πόρους από προγράμματα της Ε.Ε., που η κάθε κυβέρνηση είχε την υποχρέωση να εκτελεί στα πλαίσια της θητείας της.
Η κυρίαρχη λοιπόν αντίληψη του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, ήταν η ταύτιση του με το κράτος και η δημιουργία με την κοινωνία, των πελατειακών σχέσεων εξυπηρέτησης. Έτσι κυρίαρχη σχέση-αντίληψη μεταξύ κομμάτων εξουσίας – πολιτών, είναι η εξυπηρέτηση και η έμμεση εξαγορά της ψήφου, με  υπόσχεση -αντάλλαγμα την μελλοντική εξυπηρέτηση. Αυτό μεταφραζόταν κυρίαρχα, με τους διορισμούς στο δημόσιο και όχι μόνο, την διαμεσολάβηση για συντάξεις αναπηρίας, εξυπηρετήσεις επενδυτών σε προγράμματα, την προώθηση τοπικών συμφερόντων, κλπ.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η δημιουργία του ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ που κυριαρχεί στη χώρα, ας θυμηθούμε μόνο την περίοδο από το πόλεμο και μετά, μέχρι τις ημέρες μας. Αυτό το σύστημα γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη του, ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση. Γιατί, σε συνθήκες δημοκρατίας διευρύνθηκε και εκτός από τους νικητές του εμφυλίου, συμπεριέλαβε και τους ηττημένους.
Το σύστημα αυτό για να λειτουργήσει προϋποθέτει τρείς βασικούς παράγοντες:
1.      Τη μη ύπαρξη κοινωνίας των πολιτών, δηλαδή μη θεσμική οχύρωση της κοινωνίας και κατά επέκταση διεκδικήσεων, ανεξάρτητα κομματικών εντάξεων.
2.      Τη λειτουργία αρχηγικών κομμάτων, και όχι κομμάτων αρχών, με αναφορές σε ιδεολογικά – πολιτικά ρεύματα, αλλά στις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες. Ο στόχος είναι η διαχείριση της εξουσίας, μέσω εξυπηρετήσεων ατομικών ή ομαδικών συμφερόντων ημετέρων, και όχι τόσο του τρόπου οργάνωσης – λειτουργίας της, με σύγχρονους όρους, ισονομίας, ισοπολιτείας, αλληλεγγύης στη βάση των πραγματικών αναγκών των πολιτών και του ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος.  Η διάκριση του τι είναι δημόσιο αγαθό, και η ανάγκη προστασίας του, στη χώρα μας είναι ακόμα έννοιες ασαφείς. Αντιλαμβανόμαστε μόνο τα δικαιώματα που έχουμε απέναντι στο δημόσιο, αλλά όχι και τις υποχρεώσεις μας. Σε αυτό συμβάλει και η κυριαρχία υπερβατικών και φαντασιακών ιδεολογημάτων, που ευδοκιμούν στη ελληνική κοινωνία, και έχουν σχέση με ελληνοκεντρικές δοξασίες ή αριστερές μυθοπλασίες.
3.      Τη ύπαρξη αναποτελεσματικής και εν πολύς διεφθαρμένης δημόσιας διοίκησης, προϊόν των ρουσφετιών και όχι αξιοκρατικών και αδιάβλητων προσλήψεων. Αυτό οδήγησε στο να μη μπορεί να προσαρμοστεί έγκαιρα στις νέες συνθήκες και στην γρήγορη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, Αντίθετα αυξάνει η γραφειοκρατία, αδιαφάνεια, και ταλαιπωρία στη εξυπηρέτηση των πολιτών, στο όνομα κεκτημένων «δικαιωμάτων» των εργαζομένων της, μετατρέποντας τους σε οργανωμένες συντεχνίες που δεν αντιλαμβάνονται την έννοια του δημόσιου λειτουργού και καθήκοντος, απέναντι στη κοινωνία των πολιτών.
Με βάση τα παραπάνω, και τις περιορισμένες θετικές θεσμικές αλλαγές στις λειτουργίες της δημόσιας διοίκησης μετά την μεταπολίτευση π.χ. θέσπιση του ΑΣΕΠ, παρά την οργάνωση και λειτουργία μαζικών – δημοκρατικών κομμάτων, δεν αποτράπηκε η δημιουργία του πελατειακού συστήματος. Αντίθετα καθοριστικό ρόλο στη ενίσχυση του, είχαν οι δύο πόλοι εξουσίας, που χαρακτήριζαν τη λειτουργία των κομμάτων εξουσίας, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να ήταν και ανταγωνιστικές, μεταξύ τους. Από την μια μεριά οι κομματικές οργανώσεις, και από την άλλη τα βουλευτικά γραφεία. Αυτό θεσμικά κατοχυρωνόταν με την εφαρμογή και του σταυρού προτίμησης στις εκλογές, που είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία των βουλευτικών φέουδων, του αξιότερου και ικανότερου στο ρουσφέτι – διαπλοκή, με τη στήριξη στις οικογενειακές και τοπικιστικές σχέσεις και εξαρτήσεις. Εν πολύς κατάλοιπα όχι του αστικού φιλελεύθερου πολιτισμού, αλλά των αγροτικών – κλειστών κοινοτήτων.
Αυτό το στοιχείο ήταν και το κυρίαρχο στην επιλογή των υποψήφιων βουλευτών ιδιαίτερα μεταξύ των κομμάτων εξουσίας.
Το κράτος και η δημόσια διοίκηση, αντί να λειτουργεί στη βάση της ισονομίας, ισότητας, ευνοιοκρατίας, διαφάνειας και αποτελεσματικότητας, με στόχο την εξυπηρέτηση του πολίτη και του ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος (κράτος δικαίου), παρέμενε δέσμιο/α της εξυπηρέτησης συντεχνιακών  και κομματικών συμφερόντων.
Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία: Πολιτικό σύστημα – Κράτος - Δημόσια διοίκηση, που αποτελούν το γόρδιο δεσμό, που αν κατορθώσουμε και λύσουμε σαν κοινωνία των πολιτών και πολιτικό σύστημα, θα ξεπεράσουμε ταχύτερα και αποτελεσματικότερα την σημερινή κρίση. Που δεν είναι μόνο Οικονομική.
Η στρατηγική πρέπει να είναι μία. Όσο και αν δημιουργεί αρνητικά αντανακλαστικά σε ένα μεγάλο τμήμα τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς. Ο ριζικός εκσυγχρονισμός του πολιτικού μας συστήματος και η μεγάλη μεταρρύθμιση στο κράτος – δημόσια διοίκηση, μέσω ενός Εθνικού Σχεδίου σαν αποτέλεσμα συμφωνίας όλων των πολιτικών κομμάτων. Ανάλογου ιστορικά, με αυτό που έχει γίνει σε μια σειρά από χώρες της Δ. Ευρώπης, και που οδήγησε στην ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος, από την αντιπαλότητα – αντιπαράθεση σε ευρύτερες συνθέσεις και συνεργασίες των κυρίαρχων θεσμικά πολιτικά μπλοκ της κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς, ή συντηρητικών – εργατικών ανάλογα με τη μορφή που έχει λάβει σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα μετά το τέλος του διπολισμού και του ψυχρού πολέμου.
Το σύνθημα, εκσυγχρονισμού και της ισχυρής Ελλάδος, παραμένει όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο, για την υπέρβαση της σημερινής κρίσης. Το ζητούμενο είναι, ποιο είναι εκείνο το πολιτικό υποκείμενο, που μπορεί να το εκφράσει; Εκτίμηση είναι ότι μόνο ένας νέος φορές, που θα μπορέσει να συνενώσει και να εκφράσει, το σύνολο των διάσπαρτων δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Αυτό ασφαλώς και δεν επαρκεί, προϋποθέτει και ένα ριζικά σύγχρονο αντίθετο πόλο της κεντροδεξιάς.

Αρτεμάκης Μιχάλης
artemakism@ameksa.gr         

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Επανάσταση στην καθημερινή ζωή και οι Κουζουλοί

Εδώ και κάμποσες μέρες κάθε πρωί, συναντούσα τον κο Γιώργο.
Διέκρινα κάποια περιέργεια στο βλέμμα του, καθώς τον συναντούσα, και με χαιρετούσε ευγενικά, πάντα με το χαμόγελο. Είναι αυτή η παλιά γενιά Κρητικών που σιγά σιγά φεύγει παίρνοντας μαζί τους και τις αξίες τους.
Σήμερα τον αντάμωσα ξανά 7:15 π.μ., τον είδα να κοντοστέκεται για να με χαιρετήσει όπως πάντα, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι πέρα από τον χαιρετισμό, αυτή τη φορά ήθελε να λύσει και κάποιο μυστήριο που τον απασχολούσε. Μου απευθύνει το λόγο και με ρωτά: για πες κάθε μέρα πρωί – πρωί που πας με το δισάκι σου;
Στους Αγίους Αποστόλους του απαντώ. Και τι πας και κάνεις, γυμναστική; Ναι και μια βουτιά στη θάλασσα του απαντώ. Σοβαρά το λες, αντιτείνει ο κος Γιώργος με τέτοιο κρύο; Σοβαρά του απαντώ. Ε’ μα εσύ είσαι τελείως κουζουλός, με θερμοκρασίες 4 – 5 βαθμούς πας στη θάλασσα;
Αυτό αποτέλεσε την αφορμή για ένα γρήγορο feed-back αναπόλησης αυτής της κουζουλάδας μου όπως την χαρακτήρισε ο κος Γιώργος.
Ξεκίνησα πριν 17 χρόνια την χειμερινή κολύμβηση, το βασικό κίνητρο ήταν η προσπάθεια μου να κόψω το τσιγάρο, αλλά και η στροφή σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής πιο υγιεινό και φυσικό. Η ιδέα είχε πλέον ωριμάσει. Ήταν αποτέλεσμα του συνεχούς αγώνα του πατέρα μου, από τότε που ήμουν φοιτητής να με πείσει να κόψω το τσιγάρο. Παράλληλα ήταν η δουλειά γραφείου που έκανα, τα χρόνια που περνούσαν και η αύξηση του σωματικού βάρους, και η εμφάνιση των πρώτων προβλημάτων, με χοληστερίνες, πίεση, κλπ πέρα από ηλικία και για λόγους κληρονομικότητας.
Όλοι της γενιάς μου, θυμόμαστε ότι το τσιγάρο, ήταν σήμα κατατεθέν. Καπνίζαμε παντού, ντουμάνι στις πολύωρες συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στις κομματικές μαζώξεις, στις κινηματογραφικές αίθουσες, στα λεωφορεία, αεροπλάνα κλπ. Κάπως ταυτιζότανε και με την χειραφέτηση του ατόμου, ιδιαίτερα μεταξύ των γυναικών. Οι επιπτώσεις από το κάπνισμα τότε δε απασχολούσαν κανένα.
Στο μεταξύ μεσολαβεί και ο θάνατος του πατέρα μου, που αποτέλεσε και την τελευταία αφορμή να αποφασίσω να κόψω το τσιγάρο στην μνήμη του. Όμως το πρόβλημα ήταν μεγάλο και ο εθισμός τρομερός, γιατί ήμουν καπνιστής των 3-4 πακέτων την μέρα και μάλιστα άφιλτρα. Είχα επιχειρήσει να κόψω το τσιγάρο αλλά μετά από λίγο ξανάρχιζα. Έτσι σκέφτηκα να βρω κάποιες δραστηριότητες που θα με βοηθούσαν να κόψω τον ομφάλιο λώρο της εξάρτησης από την νικοτίνη και το εθισμό. Και αυτές οι δραστηριότητες ήταν η άθληση και συγκεκριμένα το ποδήλατο, η συστηματική κολύμβηση σε όλη την διάρκεια του χρόνου (έγινα χειμερινός κολυμβητής) και η ορειβασία. Όλα αυτά σε ηλικία που μόλις είχα διαβεί το σκαλοπάτι των 40 χρονών.
Ήταν μια πραγματική επανάσταση, σε προσωπικό επίπεδο. Χρησιμοποιώ το όρο επανάσταση γιατί μεγάλο μέρος από την γενιά μου είχε ταυτιστεί με αυτή, πιστεύοντας ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο και θα τον κάναμε κόκκινο.
Όμως αυτή, έστω και σε προσωπικό επίπεδο ήταν μια πραγματική επανάσταση, από μικρά ευχάριστα πράγματα που άλλαξε πολλές πλευρές της καθημερινότητας μου. Ήταν πραγματικά μια επανάσταση της καθημερινής ζωής όπως την προσδιορίζει στο βιβλίο της η σημαντική κοινωνιολόγος Αγκνές Χέλερ.
Οι αλλαγές ήταν εντυπωσιακές όσο αφορά την φυσική κατάσταση μου και την απόδοση στην δουλειά, αλλά και οι νέες ανθρώπινες σχέσεις και φιλίες που δημιουργήθηκαν, η ενασχόληση με δραστηριότητες που ικανοποιούν ριζωμένες ανθρώπινες ανάγκες, που η κρίση των πόλεων και του αστικού πολιτισμού μας φέρνουν ξανά στη επιφάνεια, όπως οι σχέσεις ανθρώπου – φύσης και ανθρώπινες σχέσεις.
Η γνωριμία του τόπου μας και του πολιτισμού των ορεινών περιοχών και ιδιαίτερα του υπέροχου φυσικού τοπίου της ενδοχώρας και των σπάνιων οικοσυστημάτων των Λευκών Ορέων και των υπόλοιπων ορεινών όγκων της Κρήτης, της Ελλάδας και της Ευρώπης μέσο του ΕΟΣ Χανίων. Ένα από τα πραγματικά διαμάντια συλλόγων που διαθέτουμε είναι ο Ορειβατικός Χανίων και οι άνθρωποι του. Εκεί πραγματικά γνωρίζεις τι σημαίνει εθελοντισμός χωρίς υλικά κίνητρα, παρά μόνο το πάθος για την ορειβασία, αναρρίχηση και τις άλλες δραστηριότητες που περιλαμβάνει και έχουν σχέση με το βουνό.
Όλα αυτά είναι απλές καθημερινές δραστηριότητες που όμως έχουν γίνει τρόπος ζωής. Έστω και αν χαρακτηρίζονται κουζουλάδες. Για να θυμηθώ ένα από τους πρωτοπόρους τον Α. Πλυμάκη που μας έλεγε πάντα ότι όταν έβλεπαν την δεκαετία του 50 και του 60 τους ορειβάτες στα ορεινά χωριά και στη Μαδάρα, έλεγαν «να ήρθαν οι κουζουλοί».
Μα τι έχω κερδίσει σε προσωπικό επίπεδο; Το λέω απλά και μόνο σαν εμπειρία, απευθυνόμενος όχι μόνο στη νέα γενιά, αλλά και σε όλους που είναι πάνω από τα 40. Μα το πιο απλό πράγμα αυτό που αποτελεί και μια μόνιμη ανθρώπινη ευχή. Υγεία και χαρά. Έτσι δεν επιβαρύνω το σύστημα υγείας, πέρα από γενικές εξετάσεις που κάνω περιοδικά. Νέους φίλους και ανθρώπινες σχέσεις, γεμάτες γέλιο και αστεία που μας θυμίζουν την ξεγνοιασιά από τα παιδικά μας χρόνια. Την απόκτηση νέων γνώσεων και μάλιστα αυτές που ονομάζουμε ολιστικές που μας βοηθούν να επανεκτιμάμε την σημασία και την σπουδαιότητα του φυσικού περιβάλλοντος και τοπίου του τόπου μας, των Χανιών μας, της Κρήτης μας, της Ελλάδας μας, της Ευρώπης μας, όλη της Γής μας.

Αρτεμάκης Μιχάλης

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Φοροδιαφυγή και οι Λίστες

Ένα σοβαρό πραγματικά ερώτημα είναι: από αυτούς που έχουν λάβει ειδοποιητήρια για να δικαιολογήσουν την μεταφορά χρημάτων σε τράπεζες του εξωτερικού, σε σχέση με τα δηλωθέντα εισοδήματα τους, γιατί μόνο τόσο μικρός αριθμός (300) εμφανίστηκαν και έχουν υποβάλλει συμπληρωματική δήλωση; Όλοι οι υπόλοιποι τα είχαν δηλώσει; Ή μήπως το πολυδαίδαλο νομικό πλαίσιο με τις αντιφατικές νομολογίες του, εξασφαλίζει σε συνδυασμό με την απίστευτη γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης το χρόνο για να μπορέσουν να μην πληρώσουν; Μήπως αλήθεια θα πρέπει να προχωρήσει το Ελληνικό Δημόσιο σε δεσμεύσεις περιουσιακών στοιχείων σε κινητές και ακίνητες αξίες, με διαδικασίες εξπρές για να μπορέσει να σπάσει και ο φαύλος κύκλος της ατιμωρησίας και της αποφυγής ο καθένας να πληρώνει τις υποχρεώσεις του στο κράτος; Αυτό παράλληλα θα είναι ένα ισχυρό πλήγμα και στην νεοελληνική ψευτο-μαγκιά του «σιγά να μην δώσω τα λεφτά μου στην εφορία». Έτσι μόνο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια μόνιμη παθογένεια του νεοελληνικού κράτους από ίδρυσης του. Θέλουμε επιτέλους να αποκτήσουμε κράτος δικαίου ή παραμένουμε στη εποχή του οθωμανικού δικαίου και στη λογική του ραγιαδισμού;
Αυτό έχει σαν βασική προϋπόθεση, την διαμόρφωση μιας εθνικής πολιτικής φορολόγησης και αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας που με βάση τα τελευταία στοιχεία είναι από τις υψηλότερες στην ΕΕ και ανέρχεται στο 25% του ΑΕΠ.
Αντί λοιπόν να συζητά την ουσία του προβλήματος και τις λύσεις αντιμετώπισης, για μια ακόμα φορά το πολιτικό μας σύστημα σκιαμαχεί και ιδιαίτερα η αντιπολίτευση σε θέματα που μόνο στόχο έχουν την κομματική τους και μόνο πριμοδότηση σε ψήφους, όπως είναι η προσπάθεια ποινικοποίησης και εμπλοκής  της τρικομματικής κυβέρνησης στη υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ.
Και ασφαλώς αν πραγματικά πιστεύουν, ότι πολύ σύντομα θα γίνουν εξουσία και θα πρέπει να διαχειριστούν και να λύσουν κεφαλαιώδη ζητήματα όπως είναι τα παραπάνω, ασφαλώς και αναγκαία και βασική προϋπόθεση είναι οι ευρύτερες συγκλίσεις και συναινέσεις του πολιτικού μας συστήματος στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής και πολιτικής. Ας συμφωνήσουμε επιτέλους όχι σε επίπεδο μόνο διακηρύξεων αλλά και στην πράξη ότι ΕΔΩ & ΤΩΡΑ θα πρέπει να φορολογηθούν οι έχοντες και κατέχοντες, και ότι δεν θα υπάρχει καμιά επιείκεια στην φοροδιαφυγή και στην παραοικονομία, που είναι ποινικά αδικήματα γιατί αφαιρούν πολύτιμους πόρους από το κράτος και την δυνατότητα του άσκησης κοινωνικών πολιτικών.
Επίσης δεν αντιμετωπίζει με τρόπο δίκαιο τα βάρη της φορολογίας των πολιτών αφού μόνο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχου πληρώνουν σ’αυτή τη χώρα. Σε περίοδο μάλιστα που το μοντέλο του δανεισμού και των δανικών έχει καταρρεύσει και υποθηκεύσει των μέλλον της χώρας και των επόμενων γενιών στους δανειστές μας.
Τελικά οι συμβουλές του ex-προέδρου της Βραζιλίας Λούλα προς τον Αλέξη Τσίπρα από την επίσκεψη του στη χώρα αυτή «βρείτε λύσεις στα προβλήματα αντί να συζητάτε μόνο τα προβλήματα» φαίνεται ότι δεν έπιασαν τόπο.
Και αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών, να διαδραματίσει σοβαρά και ουσιαστικά το θεσμικό του ρόλο σαν Αξιωματική Αντιπολίτευση, προτιμά πολιτικά «την δίκη προθέσεων» λες και δεν έχει προηγηθεί η εμπειρία του 1989, με πρωταγωνιστές πάλι τους Κωσταντόπουλους, στην θέση του πατέρα τότε είναι σήμερα η κόρη. Δυστυχώς το οποιοδήποτε ψήγμα πολιτικής λογικής μεταρρύθμισης και συμβολής στο να αλλάξουμε το Παρασιτικό Καταναλωτικό σύστημα της χώρας στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής δεν αγγίζει το ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του, ο οποίος αναπαράγοντας τον δικομματισμό που μέχρι χθες κατακεραύνωνε για όλα τα δεινά της χώρας, φαντασιώνεται αυτοδυναμίες και ότι από μόνος του θα βγάλει την χώρα από τα σημερινά αδιέξοδα!!

Αρτεμάκης Μιχάλης

Παρασιτικός Καταναλωτισμός και η υπέρβαση του

Όταν εισάγεις ένα προϊόν αντίστοιχα πρέπει να εξάγεις ένα προϊόν ίδιας αξίας. Όταν αυτό δεν συμβαίνει θα πρέπει να προσφύγεις στα δανεικά. Το ίδιο είναι όταν η απόδοση είναι μικρότερη από την απόλαυση. Το σύστημα ονομάζεται ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ  ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ[1]. Είναι το σύστημα που κυριαρχεί στη χώρα από το πόλεμο και μετά. Απλά οι απαιτήσεις πριν την μεταπολίτευση ήταν πιο γλίσχρες, όπως και η απόδοση δεν γινόταν κατανοητή γιατί δεν υπήρχε ενιαία αγορά και οι δυνατότητες σύγκρισης απόδοσης/απόλαυσης με άλλες χώρες και κοινωνίες.  Ευθύνες έχει το σύνολο του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ  ΚΟΣΜΟΥ είτε με την μορφή του κοινοβουλευτισμού, είτε αυταρχικών λύσεων τύπου Συνταγματαρχών.
Αλλά και ο «Λαός» που είναι κατομοίωση  του Πολιτικού Κόσμου.  Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που αναδεικνύει η ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΗ ΚΡΙΣΗ που σοβεί η χώρα μας.
Θα ήταν ευχής έργο να το αναγνωρίσει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, για να μπορεί να διαμορφωθεί μια Εθνική Πολιτική εξόδου από την Κρίση και παραγωγικής ανόρθωσης της χώρας. Αυτό προϋποθέτει μια άλλη ποιότητα δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στα πλαίσια ευρύτερων συγκλίσεων και συναινέσεων. Κατακτήσεις που ήδη έχουν δρομολογηθεί εδώ και χρόνια σε άλλες χώρες της Ε.Ε., όπου λειτουργούν σταθερά οι συνασπισμοί της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Πέρα από αυτούς υπάρχουν τα άκρα, μικρές κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές ομάδας της άκρας αριστεράς – δεξιάς.
Δυστυχώς για την χώρα μας ο τρόπος λειτουργίας της δημοκρατίας μας, δεν είναι παρά σκιαμαχίες κομματικών στρατών, που το μόνο που μπορεί να πετύχουν είναι να οδηγήσουν σε διχασμούς τύπου Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί ή Μερκελιστές – Αντι-μερκελιστές. Ιστορικά γνωρίζουμε που οδήγησαν αυτοί οι διχασμοί.
Θα επιτρέψουμε να ξαναζήσουμε ανάλογα ιστορικά γεγονότα; Ή θα συμβάλλουμε στην δημοκρατική – παραγωγική και οικονομική αναγέννηση της χώρας, με την ανάδειξη των πραγματικών δημιουργικών δυνάμεων της και την διαμόρφωση μιας ανοικτής κοινωνίας για την οποία θα έχει συμβολή σχεδόν το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος εκτός των άκρων.

Αρτεμάκης Μιχάλης


[1]Ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Π. Κονδύλη στο βιβλίο του «Πλανητική Πολιτική μετά το ψυχρό πόλεμο», εκδόσεις Θεμέλιο, που από τις αρχές της δεκαετίας του 90, προειδοποιούσε για τους κινδύνους που υπήρχαν για την Ελλάδα, το να ζει πάνω από τις δυνατότητες της. Με πολύ οξυδέρκεια τόνιζε τους τεράστιους κινδύνους για την εκποίηση της χώρας λόγο του δανεισμού, των ελλειμμάτων, και της μειωμένης παραγωγικότητας. Των ευθυνών του πολιτικού κόσμου στο σύνολο του αλλά και της αποδοχής από την κοινωνία «λαός» και τους διανοούμενους. Με πολύ σαφή τρόπο προειδοποιούσε, «Πολλοί ίσως βρουν υπερβολικά καυστικές διάφορες εκφράσεις απ’όσες χρησιμοποιήθηκαν …..Θα είναι ασφαλώς εκείνοι που ακόμα δεν κατάλαβαν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πιά περιθώρια για μισόλογα και διακριτικούς υπαινιγμούς».

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ BΑΠΕ

Τα θέματα με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, είναι πολύ σοβαρά για να αντιμετωπίζονται από ακραίες φωνές όπως αντιμετωπίζονται μέχρι σήμερα, στο δημόσιο διάλογο, και που δυστυχώς κυριαρχούν. Και αυτό γιατι έχει σχέση με το ΜΕΛΟΝ του νησιού μας και με το Μοντέλο ή Πρότυπο Ανάπτυξης που πρέπει να συζητήσουμε για τα επόμενα δέκα χρόνια, κάτω και από το βάρος της οικονομικής κρίσης και τις τραγικές εμπειρίες από το πρόσφατο παρελθόν – παρόν μας. Ασφαλώς και δεν πρέπει να υπάρχει η λογική του μαύρου ή άσπρου, του καλού ή του κακού σαν κυρίαρχα στοιχεία στο δημόσιο διάλογο. Νομίζω ότι στα πλαίσια της Κοινωνικής Δικτύωσης κατ’αρχή μπορεί να διατυπωθούν γενικές σκέψεις για ένα πρόβλημα που πρέπει να θεωρείται μείζων για το μέλλον του τόπου μας.
Οι γενικές σκέψεις στη συνέχεια γράφτηκαν σαν σχόλιο για το βίντεο με τους υπότιτλους στα Ιταλικά και τίτλο «come faccio a non urlare» σε μετάφραση «πως γίνεται να μην ουρλιάξω». Το οποίο είναι συμπαραγωγή του δικτύου των φορέων ενάντια στις Βιομηχανικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στη Κρήτη, και της τηλεόρασης των πολιτών ενάντια στη εισαγωγή της «πράσινης» ενέργειας στη Κρήτη.
Για όλους εμάς που εκτός από τις εμπειρίες μας σε θέματα Τοπικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης, λόγω ενασχόλησης επιστημονικής και επαγγελματικής, οι γνώσεις μας είναι και σαν ορειβάτες – φυσιολάτρες που έχουμε περπατήσει αρκετά τον τόπο μας, και αποτελεί την καλύτερη επιστημονική μέθοδο γνώσης του ακριβώς όπως γίνεται με τη λεγόμενη έρευνα πεδίου των αρχαιολογων. Το πώς αξιολογούσαμε  όλα αυτά τα χρόνια το φυσικό μας περιβάλλον προκύπτει από την τεράστια υποβάθμιση όλων των οικοσυστημάτων της ενδοχώρας. Σύμφωνα με το βίντεο ήταν αποτέλεσμα «του σχεδιασμού από τα έξω …. ενώ ακριβώς συμβαίνει το αντίθετο …είναι του σχεδιασμού από τα μέσα … που έχει στηρίξει το πρότυπο του παρασιτικού καταναλωτισμού, και ευδαιμονισμού με την υπερκατανάλωση των εισαγόμενων προϊόντων με την εγκατάλειψη και καταστροφή των τοπικών παραγωγών, της βιοποικιλότητας και την δημιουργία της μονοκαλλιέργειας (Τουρισμού, ελιάς, νομαδικής αιγοπροβατοτροφίας) του εύκολου κέρδους και σε πολλές περιπτώσεις του κοπανιστού αέρα, (με τις επιδοτήσεις, τα απανωγραψίματα, κλπ) και την παραοικονομία (με διακίνηση όπλων, χασισοκαλλιέργειας, ζωοκλοπής, κλπ). Αλήθεια αυτές οι δραστηριότητες δεν είχαν σοβαρές επιπτώσεις στα οικοσυστήματα της ενδοχώρας; Γιατί στο βίντεο δεν θίγονται καν;
Θέλω να θυμίσω ότι για την Κρήτη ιδιαίτερα την δεκαετία του 60 υπήρξαν εξαιρετικές πρότυπες μελέτες, από ξένα γραφεία που δεν αξιοποιήθηκαν καθόλου, ούτε από τις κεντρικές υπηρεσίες άλλα ούτε από τις περιφερειακές και τοπικές. Θυμίζω ότι την εξαιρετική μελέτη του ιδρύματος Ροκφέλερ ακόμα δεν έχουμε αξιολόγηση όσο θα έπρεπε, αλλά και το πρώτο 10ετές πρόγραμμα Τουριστικής Ανάπτυξης του Νησιού της δεκαετίας του 60. ‘Η ότι η μελέτη του Πανεπιστήμιου του Μπάρι – Ιταλίας για την Ανάπτυξη των Λευκών Ορέων του 66 -67 ποτέ δεν έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά. Όλες αυτές οι σπουδαίες μελέτες υπάρχουν στην Δημοτική βιβλιοθήκη.
Δυστυχώς συνεχίζουμε να ζούμε με πολλούς μύθους, που κρύβουν όμως την πραγματικότητα. Από πότε οι ΑΠΕ ιδιαίτερα αποτελούν τον υπ’αριθμό ένα κίνδυνο καταστροφής και αλλοίωσης του Κρητικού Τοπίου; Δεν έχουμε ακούσει, δει ή διαβάσει για τις σοβαρές καταστροφές από το μαζικό τουρισμό, την νομαδική και ανεξέλεγκτη αιγοπροβατοτροφία, το ότι η Κρήτη διαθέτει το πιο πυκνό αγροτικό δίκτυο στο κόσμο σε αγροτικούς και κτηνοτροφικούς δρόμους, ότι κάθε χρόνο χάνονται ξένοι τουρίστες επειδή δεν υπάρχει στοιχειώδη σήμανση και έργα υποδομών για το φυσικό περιβάλλον. Έχουμε μήπως ακούσει την παρακάτω έκφραση «οι Κρητικοί έχουν μια ιδιαίτερη τάση να καταστρέφουν το σπάνιο τοπίο της Κρήτης από τότε που ανακάλυψαν τα χωματουργικά μηχανήματα». Για τα παραπάνω ποιος δεν θυμάται τους εκαντοντάδες δημοτικούς ή κοινοτικούς άρχοντες, που για να εξασφαλίσουν την ψήφο έκαναν διανοίξεις αγροτικών - κτηνοτροφικών δρόμων στο πουθενά, χωρίς την ύπαρξη ΜΠΕ που είναι υποχρεωτικές για οδοποιία πάνω από 600 μ. υψόμετρο. Που ήταν όλοι αυτοί οι κύριοι που σήμερα θεωρούν ότι «το κακό» εκπορεύεται από ΒΑΠΕ, και φτάνουν στο κωμικοτραγικό σημείο να δηλώνουν ότι η Κρήτη πρέπει να εξάγει μόνο αγροτικά προϊόντα και αιγοπρόβατα.
Δυστυχώς για ένα τόσο σημαντικό θέμα για το νησί ο ανορθολογισμός δεν μπορεί να αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο στο δημόσιο διάλογο. Διότι έκτος τα μεγάλα συμφέροντα υπάρχουν και τα μικρά συμφέροντα, που όπως έχει αποδεικτή και στο παρελθόν έχουν διαδραματίσει αντιαναπτυξιακό ρόλο που οδήγησαν στις μονοκαλλιέργειες, στη γεωργία ή στο τουρισμό. Όλοι θυμόμαστε την ιστορία με την δημιουργία ΒΙΠΕ στα Χανιά και γιατί μια υποδομή στρατηγικής σημασίας για την τοπική ανάπτυξη, ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό χαρακτηρισμό χρήσεων γης, οικισμών και οικονομικών δραστηριοτήτων, χωρίς την οικονομική γεωγραφία, ποτέ δεν θα ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο της πραγματικής ή μυθολογικής σύγκρουσης χρήσεων ή συμφερόντων, που δυστυχώς για κάποιους υπάρχουν μόνο στο φαντασιακό τους, όπως είναι και πολλές από τις διαπιστώσεις του βίντεο.

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΘΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Δεν ξέρω αν το πρόβλημα είναι μόνο, τα γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτή την χώρα Αλλά και για ότι συμβαίνει, κάποιοι έχουν την ευθύνη.
Και επειδή πότε δεν υπήρξα θιασώτης της θεωρίας ότι για όλα φταίνε οι άλλοι… και ότι σ’αυτή τη χώρα τίποτα δεν αλλάζει …. πράγμα που εξυπηρετεί τα μέγιστα … όλους εκείνους που πραγματικά, θέλουν τίποτα να μην αλλάξει, και να συνεχίσουμε στο ίδιο δρόμο …. επειδή απλά τα συμφέροντα τους εξυπηρετούνται.
‘Όμως, όλοι εμείς που πιστεύουμε ότι θα πρέπει να τα αλλάξουμε όλα, μπορούμε να το κάνουμε μόνο μέσα από ένα ΔΡΟΜΟ, αυτόν της ενίσχυσης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του υπεύθυνου ΔΙΑΛΟΓΟΥ, με την συμμετοχή μας σαν ΠΟΛΙΤΕΣ.
Χωρίς αυθεντίες, και σκοπιμότητες, που στην θέση του ΕΓΩ θα υπάρχει το ΕΜΕΙΣ. Με μόνη  ΕΥΘΥΝΗ, ότι δικαιούται η επόμενη γενιά, να παραλάβει από μας μια χώρα στη οποία θα λειτουργεί η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,  και το ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ. Και θα αισθανόμαστε ΠΕΡΙΦΑΝΟΙ για το ότι είμαστε ΠΟΛΙΤΕΣ αυτής της χώρας.
Ιδού η Ρόδος …. για τον καθένα μας, που έχει συνείδηση ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ αυτής της Χώρας.
Όλα τα υπόλοιπα είναι αμπελοφιλοσοφίες.

Αρτεμάκης Μιχάλης
artemakism@ameksa.gr      

ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΧΡΟΝΟ

Αφήνουμε το 2012 πίσω μας και κοιτάζουμε μπροστά το 2013. Χωρίς φληναφήματα και μπουρδολογείες, πρόκειται για τη πιο κρίσιμη χρονιά που έρχεται για την Ελληνική Οικονομία και Κοινωνία. Πρόκειται για σημείο καμπής της κρίσης – ύφεσης, που καταγράφεται πλέον παγκοσμίως με την μεγαλύτερη διάρκεια και βάθος που έχει να γνωρίσει η παγκόσμια οικονομία από την μεγάλη κρίση του 1929. Παρόλα αυτά χωρίς να παραγνωρίζουμε τις συγκλονιστικές αλλαγές και ανισότητες που δημιουργήθηκαν στη συνοχή της κοινωνίας μας, παραμένουμε όρθιοι.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει η ΑΝΕΡΓΕΙΑ που ξεπερνά το 25% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της πατρίδας μας και ιδιαίτερα η ανεργία μεταξύ των ΝΕΩΝ που είναι πάνω από το 50%. Για πρώτη φορά η πλειοψηφία της νέας γενιάς στη χώρα μας είναι ΑΝΕΡΓΟΙ.
Μόνη ευχή μας λοιπόν για το 2013 πρέπει να είναι να φανούν έστω και προς το τέλος του, τα πρώτα σημάδια ΑΝΑΚΑΜΨΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ και η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε να έχουμε για συμμάχους μας:
·         Την βελτίωση του κλίματος στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία ιδιαίτερα στις χώρες της ευρωζώνης στη οποία και εμείς ανήκουμε αμετάκλητα, χωρίς αστερίσκους και πιθανότητες εξόδου μας (σε ποσοστό 90%), και επιστροφής μας στη δραχμή.
·         Την επανάκτηση της εμπιστοσύνη μας, στις δικές μας δυνάμεις σαν την βασική προϋπόθεση της εξόδου από την κρίση, και το να βρούμε την νέα ισορροπία που απαιτεί σήμερα, ο οικουμενισμός, και η παγκοσμιοποίηση, μεταξύ ΕΛΠΙΔΑΣ και ΕΥΘΥΝΗΣ, σαν ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και σαν ΧΩΡΑΣ.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Αρτεμάκης Μιχάλης