Σελίδες

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Η μη συμμετοχή για συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου που οδηγεί;

Το κλίμα ήταν «κλίμα ήττας από εμφύλιο», δυστυχώς ελάχιστοι καταλάβαιναν ότι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς γίνεται σε κλίμα ήττας και υποχώρησης.
Μπορεί να γινόταν αναφορές στο πρόβλημα όλη αυτή την περίοδο. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν έκανε κάτι για να αποτραπεί, ή διαφορετικά ελάχιστοι ήταν εκείνοι που προσπαθούσαν να το αντιστρέψουν. Αντίθετα οι περισσότεροι εργαζόταν για την ενίσχυση του. Ύστερα από μια προσπάθεια κάποιον μηνών για την ανασυγκρότηση και ενότητα του χώρου, με τα όποια αποτελέσματα είχαν επιτευχθεί μέσα από κάποιες διαδικασίες, αυτοί που είχαν το πρόσταγμα αποφάσισαν «ότι δεν θα συμμετέχουν στην κορυφαία στιγμή της προσπάθειας που είναι η συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου». 
Το επιχείρημα είναι ότι δεν θέλουν να μπουν σε λογικές «κομματικών μηχανισμών». Όμως η πρόσκληση-έκκληση απευθυνόταν  και σε κόμματα, αυτό εμμέσως αποτελεί ένα αντικειμενικό πολιτικό γεγονός, που σε κάνει να μην μπορείς να το αποφύγεις.
Θα μπορούσες να το αποφύγεις, αν από την αρχή η έκκληση σου ήταν για δημιουργία ενός νέου κόμματος της κεντροαριστεράς. Αυτό όμως δεν προκύπτει ούτε κατ’ ελάχιστον  από την αρχική πολιτική πλατφόρμα των «58». Θα μου πείτε προέκυψε από το διάλογο από αρκετούς, όλη αυτή τη περίοδο. Σύμφωνοι, μόνο που κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί να εκφράσει το πραγματικό πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζει ο χώρος μας. Απλώς κάτω από ένα καινούριο «μανδύα» γίνεται η προσπάθεια άμεσα να λύσεις τα προβλήματα της κεντροαριστεράς. Όμως για την λύση τους, αναγκαία προϋπόθεση είναι ένας συστηματικός δημοκρατικός διάλογος σε βάθος χρόνου (όσος χρειαστεί), πολιτικός – ιδεολογικός. Τα ρεύματα σκέψης που διαπερνούν αυτό το χώρο, από τους φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, δημοκράτες της αριστεράς, στην χώρα μας δεν είναι αποκρυσταλλωμένα, όσον αφορά στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, στο πεδίο εφαρμογής τους στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικά μας σύστημα.
Από αυτή την πλευρά, η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού φορέα, δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα, βραχυπρόθεσμης στρατηγικής. Αντίθετα προϋποθέτει χρόνο.
Ο αντίλογος είναι, ότι λόγω της κρίσης, ο πολιτικός χρόνος έχει συντομεύσει. Ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος πρέπει να ξεπεραστεί με την εμφάνιση νέων πολιτικών υποκειμένων, τείνει να γίνει η κυρίαρχη αντίληψη στην κοινωνία, επειδή έχει φτάσει στο ναδίρ το αίσθημα αναξιοπιστίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Εδώ υπάρχουν δύο σοβαρά ζητήματα που πρέπει να αξιολογηθούν. Το πρώτο είναι η αξιολόγηση μιας ανάλογης εμπειρίας από την κρίση του ιταλικού πολιτικού συστήματος,  η οποία οδήγησε στη ανατροπή των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας την δεκαετία του 90  και τελικά οδήγησε στο Μπερλουσκονισμό και στα αποσχιστικά κινήματα του Βορρά και την ιταλική κοινωνία σήμερα να περνά την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση στη ιστορίας της. Το δεύτερο ζήτημα έχει σχέση με την ίδια τη χώρα μας. Η εμφάνιση νέων πολιτικών υποκειμένων, η οποία εν πολλοίς έχει γίνει, δεν οδηγεί αναγκαστικά σε έξοδο από την κρίση. Θυμίζω ότι δύο κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου είναι νέα, προϊόντα της κρίσης και ένα αντισυστημικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικεί να είναι η επόμενη κυβέρνηση στη χώρα. Την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα της χώρας τείνει να καταλήξει σε ένα νέο δικομματικό δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που το νέο δίπολο, σε αντίθεση με το παρελθόν δεν φαίνεται να μπορεί να διασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα της χώρας. Πολιτική σταθερότητα που αποτελεί sine qua non για την έξοδο της χώρας από την κρίση με ομαλό και δημοκρατικό τρόπο.
Οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς έπρεπε, από την μια πλευρά να εγγυηθούν την πολιτική σταθερότητα της χώρας, από την άλλη να ανοίξουν την συζήτηση γύρω από το νέο παράδειγμα ιδεολογικό – πολιτικό που έχει ανάγκη η χώρα για να βγει από την κρίση, και να οικοδομήσει ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος – κοινωνία.
Η δυναμική αυτού του εγχειρήματος, για να μπορεί να συντομεύσει και τον πολιτικό χρόνο, είχε σαν προϋπόθεση την ενότητα «χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις» του μεγαλύτερου τμήματος των δυνάμεων της και την επιτυχία της σε μια πολιτική αναμέτρηση  που έτυχε να είναι οι Ευρωεκλογές και οι Δημοτικές – Περιφερειακές. Σωστά λοιπόν θεωρούνταν το ορόσημο που θα σηματοδοτούσε και την επιτυχία της ανασύνθεσης του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου.
Τι μεσολάβησε και έχουμε την τελευταία ανατροπή; 
Οι δυσκολίες που πιθανόν να προκύπτουν από τις  διαδικασίες σε θέματα πολιτικά και οργανωτικά από τους κομματικούς μηχανισμούς, αλλά και την διαφορετικότητα απόψεων και εκτιμήσεων, ιδιαίτερα μετά την καθιέρωση του σταυρού, που δυσκολεύουν περισσότερο τις αναγκαίες συγκλίσεις και υποχωρήσεις για να καταλήξουν σε συνθέσεις και αποφάσεις; Ασφαλώς σοβαρό ρόλο έπαιξε η στάση της ΔΗΜΑΡ και των στελεχών της, που αρχικά είχαν στηρίξει το εγχείρημα.  
Αυτά όλα δεν μπορεί όμως να αποτελούν το άλλοθι, της στρατηγικής διαφοροποίησης των 58, ως προς το ορόσημο των ευρωεκλογών.   
Το αποτέλεσμα αγαπητοί φίλοι /σύντροφοι είναι αν με την παραπάνω ενέργεια σας δημιουργήσατε σημαντικές δυσκολίες στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, που αποτελεί τον κοινό σκοπό όλων μας.
Ας απαντήσει η ίδια η πράξη και η ζωή κατά το επόμενο βραχυμεσοπρόθεσμο διάστημα.

Αρτεμάκης Μιχάλης

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Περιφερειακά – Τοπικά συστήματα και οι Εκλογές

Αυτή την περίοδο, τα Τοπικά – Περιφερειακά θέματα, λόγω και των επερχόμενων εκλογών αποκτούν ειδικό ενδιαφέρον. Ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας ενός τοπικού και περιφερειακού συστήματος, σαν επιστημονική βάση αναφοράς έχει την Περιφερειακή Επιστήμη. Αλλά όχι μόνο. Είναι αντικείμενο και άλλων επιστημονικών κλάδων: Πολιτικής Επιστήμης, Κοινωνιολογίας, Οικονομικών, Χωροταξίας,  κλπ και  προϋποθέτει διεπιστημονική συνεργασία, όπως και για το κράτος.
Η σπουδαιότητα που αποδίδεται στα τοπικά συστήματα στα σύγχρονα κράτη είναι σημαντική, λόγω της αποκέντρωσης πόρων και αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος σε Περιφερικό – Τοπικό επίπεδο. Μολονότι στη χώρα μας η Περιφερειακή – Τοπική αποκέντρωση δεν έχει ολοκληρωθεί και η περιφερική αιρετή αυτοδιοίκηση είναι σχετικά νέος θεσμός, οι πόροι της είναι περιορισμένοι και σε σημαντικό βαθμό, εξαρτάτε  από κεντρικούς πόρους (ΣΑΤΑ – Κ.Α.Π.). Οι  αυτοτελείς θεσμοθετημένοι ίδιοι πόροι είναι ελάχιστοι.
Παρ’ όλα αυτά και παρά τις διαφορές που υπάρχουν με περιφέρειες – δήμους στις χώρες τις Ε.Ε., οι Περιφερειακές και Δημοτικές Αρχές και στη χώρα μας είναι θεσμοί βαθιά δημοκρατικοί και πολύ πιο κοντά στους πολίτες σε σχέση με το κεντρικό κράτος και τις διάφορες υπηρεσίες του. Από αυτή λοιπόν την πλευρά οι διαδικασίες συγκρότησης των περιφερειακών και δημοτικών αρχών είναι πάνω από όλα πολιτικές. Πολιτικές όμως και όχι κομματικές, με την έννοια του έλεγχου από κάποιο κόμμα. Όπως επίσης της αυτονομίας των τοπικών αρχών σε σχέση με την κεντρική κυβέρνηση. Τα τοπικά συστήματα παρουσιάζουν αναπτυξιακές ιδιαιτερότητες, όπως πχ η Περιφέρεια της Κρήτης είναι η μεγαλύτερη Τουριστική Αγορά της χώρας και αντίστοιχα όλοι οι μεγάλοι δήμοι της. Αυτό προϋποθέτει διαφορετικό τρόπο οργάνωσης προτεραιοτήτων εξυπηρέτησης – αναπτυξιακών στόχων και συμφέροντος του δημότη - που είναι και ο βασικός σκοπός ενός τοπικού συστήματος.
Από αυτή την πλευρά η συγκρότηση της ομάδας ή συνδυασμού που θέλει να διεκδικήσει την περιφερειακή ή δημοτική κυβέρνηση, είναι ήσσονος σημασίας.
Σε κοινωνίες με δομές και λειτουργίες σχετικά καθυστερημένες, κύρια πρυτανεύουν λογικές πελατειακών ομάδων και συμφερόντων, προσώπων που διαπλέκονται, επειδή υπόσχονται εξυπηρέτηση μικρο-συμφερόντων και μεγαλο-συμφερόντων. Έτσι δημιουργούνται οι κλασικοί μικρο-μαυρογιαλούριδες, προς άγρα ψήφων ομάδων συμφερόντων ή των δημοτών, υποσχόμενοι εξυπηρετήσεις, άσχετες, προς μία συνολική στρατηγική ενός δήμου, είτε επειδή δεν υπάρχει γιατί συνήθως δεν θεωρείται αναγκαία, λόγω μικρού μεγέθους τους (προ-καλλικρατικοί δήμοι). Στην συνέχεια πίεζαν οι τοπικοί παράγοντες, για υλοποίηση των υποσχέσεων, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό των πόρων, σε έργα χωρίς κανένα μετρήσιμο μέγεθος κόστους/ωφέλειας, και όλοι γνωρίζουμε πόσο σκληρά πληρώνει ο τόπος μας, την διασπάθιση πολύτιμων πόρων σε πολύ μικρά έργα χωρίς καμία αναπτυξιακή σημασία, παρά μόνο για την άγρα των ψήφων, ενός διαφθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος.
 Αυτές οι ομάδες συνήθως χειραφετούνται από τα κόμματα εξουσίας, επειδή επιδιώκουν να ελέγχουν και να διευρύνουν το πελατειακό τους κράτος σε όλα τα επίπεδα. Η λεγόμενη παθογένεια της κομματοκρατίας – πελατειακού συστήματος. Όπως τη γνωρίσαμε στη χώρα μας. Αυτό καταλήγει οι υποψήφιοι να παίρνουν το χρίσμα από τα κόμματα, είναι το σύνηθες, χωρίς να αποκλείεται η διαπλοκή και όταν ο επικεφαλής είναι «ανεξάρτητος». Αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα αν τα κόμματα είχαν ένα δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε..
     Επίσης αν ο Στρατηγικός Σχεδιασμός και ο Προγραμματισμός δεν υποβαθμιζόταν σε επίπεδο εξυπηρέτησης του θεσμικού του και μόνο πλαισίου και όχι της πολιτικής του ουσίας, που είναι η υλοποίηση στόχων που έχουν συμφωνηθεί μέσα από συμμετοχικές και δημοκρατικές διαδικασίες (από τα πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα) μεταξύ θεσμών και φορέων σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο υπό την αιγίδα της τοπικής κυβέρνησης και έχουν σκοπό την εξυπηρέτηση του πολίτη,  τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του και του βιοτικού του επιπέδου. 
Ο Στρατηγικός σχεδιασμός αντίστοιχα προϋποθέτει οργάνωση των υπηρεσιών του συστήματος με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να υλοποιεί του στόχους του. Παράδειγμα, ποίοι είναι οι Στρατηγικοί στόχοι για τα επόμενα δέκα χρόνια του Δήμου Χανίων; Παίρνοντας υπόψη ότι είναι ένας τουριστικός δήμος μεσαίου μεγέθους, ποιες είναι οι προτεραιότητες του σε σχέση με το όραμα της τοπικής κυβέρνησης (δήμος), πως οργανώνει τον χώρο από άποψη χωροταξίας δραστηριοτήτων, πως οργανώνει τις υπηρεσίες του για την εξυπηρέτηση των αναπτυξιακών στόχων του, της οικονομικής και κοινωνικής τοπικής αγοράς, τον πολιτισμό, την παιδεία, τη πρόνοια, τις δημοτικές υπηρεσίες του, γενικότερα το στόχο της αποτελεσματικότητας, με σκοπό την εξυπηρέτηση του πολίτη στο ανώτερο δυνατό επίπεδο με το χαμηλότερο δυνατό κόστος;
Αυτά όλα προϋποθέτουν διακριτή επάρκεια: επιστημονική – τεχνοκρατική – επαγγελματική των εμπλεκομένων αιρετών που θα πλαισιώσουν μια περιφερειακή – τοπική κυβέρνηση (δήμο), αλλά και σαφή Προγραμματικό λόγο του κάθε συνδυασμού, για το Που θέλει να πάει ο τόπος αλλά και Πώς θα οργανώσει τις ενέργειες του για να πετύχει τους στόχους του.
Οι ετήσιοι προϋπολογισμοί, είναι ένα από τα βασικά εργαλεία, για υλοποίηση των προγραμματικών στόχων και πολιτικών μιας τοπικής κυβέρνησης (δημοτικής αρχής).
Σήμερα χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε τοπικές – περιφερειακές αρχές με όραμα για τον τόπο, με συγκεκριμένους στόχους αντιμετώπισης των προβλημάτων που προκύπτουν λόγω της κρίσης, αλλά και ποια θα είναι η δικιά τους συμβολή για το ξεπέρασμα, ιδιαίτερα στη απασχόληση, επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη, με σαφή τον αναπτυξιακό τους ρόλο, ανάλογα και με τα πλεονεκτήματα του κάθε δήμου. Επίσης κεντρικό ζήτημα είναι η αποτελεσματικότητα μιας τοπικής κυβέρνησης, και όχι τόσο η διαχείριση κάποιον έργων που ούτως ή άλλως είναι στις θεσμικές αρμοδιότητες ή ο διεκδικητικός τους ρόλος, προς την κεντρική εξουσία, που καλό είναι να υπάρχει αλλά όχι να αποτελεί τον μόνο στρατηγικό παράγοντα.
Η βάση πρέπει να είναι η διαμόρφωση Στρατηγική Ανάπτυξης με χρονικό ορίζοντα δεκαετία, το Πρόγραμμα σε σχέση με τις ανάγκες και τα προβλήματα των δημοτών, η αποδοτικότητα και βιωσιμότητα των τοπικών συστημάτων, με ισοσκελισμένους τους ετήσιους προϋπολογισμούς, που εκφράζουν την χρηστή διαχείριση των οικονομικών τους.
Θα πρέπει να απαντούν ποίο είναι το όραμα τους για τα Χανιά, την Κρήτη και πώς θα το υλοποιήσουν, με ποιους πόρους και ποια μέσα.
Αυτούς τελικά θα πρέπει να επιλέξουν οι δημότες, με την ψήφο τους, στις επόμενες Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές.

Αρτεμάκης Μιχάλης

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Οι ακροβάτες του ΣΥΡΙΖΑ

Τελευταία ακούσαμε από το μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ότι η «ευρωζώνη είναι μια κουρελού και το νόμισμα της το ευρώ ένα κουρελόχαρτο», άρα δεν σημαίνει τίποτα και η παραμονή μας στην ευρωζώνη. Ο οικονομολόγος  Γιάννης Τόλιος  είναι ένας από τους γνωστούς εκπρόσωπους του κόμματος της δραχμής και ευρωσκεπτικιστές, ένας εκ των στελεχών της Αριστερής Πλατφόρμας του κου Λαφαζάνη. Ο ίδιος μάλιστα είχε πρωτοστατήσει για το «επαχθές δημόσιο χρέος» και την διαγραφή του, με ομιλίες του στις πλατείες των αγανακτισμένων το 2011. Το 30% του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η χώρα πρέπει να φύγει από το ευρώ και να επιστρέψει στη δραχμή.
Τελικά πως είναι δυνατόν δύο εξ αντιθέτου διαφορετικές στρατηγικές να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα; Εδώ δεν πρόκειται απλά για δύο διαφορετικές απόψεις, που μπορεί να συνυπάρχουν σε κόμματα που λειτουργούν δημοκρατικά και έχουν διαφορετικές τάσεις. Εδώ πρόκειται για δύο διαφορετικές στρατηγικές που αλληλοαποκλείονται μεταξύ τους.  Και εντάξει μέχρι που θα παραμένουν αντιπολίτευση μπορεί να μπορεί να συνυπάρχουν μέσω νεφελωμάτων τύπου «παραμονή στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία». Όταν όμως γίνουν κυβέρνηση, αν γίνουν ποτέ, τότε δεν μπορεί να συνεχίζουν να λαϊκίζουν με το «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή».
Ή το άλλο  «δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε το χρέος είναι επαχθές. Επιτροπή λογιστικού ελέγχου». Για να προσδιορίσει λέει πόσο από το χρέος είναι επαχθές! Τελικά ο κος Σταθάκης αποφάσισε χωρίς «επιτροπή ελέγχου» ότι μόνο το 5% του δημόσιου χρέους μπορεί να χαρακτηριστεί σαν επαχθές. Το υπόλοιπο είναι κανονικό χρέος που εκφράζεται με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου!
Καλά, όταν γράφανε το πρόγραμμα τους αυτό δεν το ξέρανε οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ; Θα μου πείτε ψιλά γράμματα. Άλλο είναι να είσαι «υπό αναμονή κυβέρνηση» και άλλο αντισυστημικό κομματίδιο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Έλα όμως τώρα που κάποιοι ρωτάνε: «Πότε είχαμε δίκιο τότε ή τώρα»; Η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ δια των δηλώσεων του Π. Λαφαζάνη στη τελευταία Κ.Ε. «Τοποθετήσεις κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουν λόγο για απεχθές χρέος της τάξης του 5% και για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς είναι αυθαίρετες, βαθύτατα λαθεμένες και εκτός συλλογικών αποφάσεων, ενώ η αναφορά σε σχέδια Μάρσαλ παραβλέπει ότι αυτά τα σχέδια είχαν βαθύτατα αντιαριστερό προσανατολισμό και χρησιμοποιήθηκαν για τον αμερικάνικο έλεγχο της Δυτ. Ευρώπης και της Ελλάδας» δείχνει ότι  δεν σκοπεύει να υποστείλει τον ταξικό αγώνα ενάντια στους ρεφορμιστές : Δραγασάκη, Μηλιό και Σταθάκη. Εμείς το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι «καλό κουράγιο σύντροφοι»! Ετσι όμως δεν μπορεί να κυβερνήσετε την χώρα!
Αρτεμάκης Μιχάλης