Σελίδες

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Πυκνώνουν οι φωνές για νέο «κούρεμα» του Ελληνικού δημόσιου χρέους

Ίσως για πρώτη φορά η διένεξη στο Euro group όσο αφορά το Ελληνικό Πρόβλημα, δεν είναι ότι η Ελλάδα δεν τηρεί τις προϋποθέσεις και τις απαιτήσεις του προγράμματος για να εισπράξει την δόση. Αντίθετα όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα έχει κάνει στο ακέραιο αυτό που έπρεπε όσο αφορά τις δεσμεύσεις της. Λίγο παράδοξο θα πει κάποιος, αφού τους είχαμε συνηθίσει αλλιώς. Να ακούμε διαρκώς για την ασυνέπεια της Ελληνικής πλευράς να αναλάβει στα σοβά να υλοποιεί τις δεσμεύσεις της. Φαίνεται όμως, παρά τα προβλήματα στην τρικομματική κυβέρνηση, τις αντιθέσεις μεταξύ των εταίρων της, καλά κατάφερε να προετοιμάσει την συνάντηση του Euro group. Αν και ο τύπος αυτή την πλευρά δεν την ανέδειξε όσο θα έπρεπε κατά την γνώμη μου. Αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη που ασφαλώς πρέπει να καταλογιστεί στα θετικά, αυτής της κυβέρνησης, που αναγνωρίζεται και από το σύνολο των εταίρων μας στην Ευρωζώνη, και ιδιαίτερα από τον σκληρό πυρήνα των χωρών με τα τρία άλφα ή των λεγόμενων πλεονασματικών χωρών του βορρά.
Ποιο είναι όμως πλέον, το μείζων πρόβλημα της διαχείρισης του Ελληνικού δημόσιου χρέους; Είναι η βιωσιμότητα του. Όπως μεταφράζεται, στο αν είναι εφικτός ο στόχος που έχει τεθεί να φτάσει το 2020 στο 120% του ΑΕΠ.
Το θέμα το έχει αναδείξει το ΔΝΤ και που αποτελεί και την βασική διένεξη μεταξύ του πρώτου σε σχέση με την Γερμανία, που οδήγησε το προηγούμενο Euro group, να μην καταλήξει σε απόφαση και για την εκταμίευση της δόσης ή των δόσεων.
Ανεξάρτητα προθέσεων, που αναφέρονται σε άρθρα ή δημοσιεύματα στο τύπο από τεχνοκράτες ή οικονομολόγους, αυτό που πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι μας είναι ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν είναι βιώσιμο. Κατ’ επέκταση θα πρέπει να υπάρξει νέο «κούρεμα», που θα το κάνει βιώσιμο. Το ύψος του κουρέματος αν δηλαδή θα είναι 30% ή 50% είναι ζητούμενο, αλλά σε αυτή τη φάση της διαπραγμάτευσης δεν θα πρέπει να είναι το κυρίαρχο πρόβλημα. Όσο θα πρέπει οι τρόποι μείωσης του, που θα καθιστούν τις εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων όσο το δυνατόν ποιο ήπιες. Αφού πλέον όλοι συμφωνούμε ότι η κοινωνία και οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας δεν μπορεί να αντέξουν άλλα μέτρα. Όμως θα πρέπει παράλληλα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από την ανάπτυξη. Θεωρώντας ότι αποτελεί το βασικό μέσο για την έξοδο της χώρας από τον μακρύ φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας που φέτος κλείνει πέντε χρόνια από το 2008.
Για την ανάγκη καινούργιας μείωσης του χρέους φαίνεται να συμφωνούν όλοι εντός και εκτός της χώρας.
Άρα που είναι το πρόβλημα και δεν έχουν καταλήξει οι εταίροι και δανειστές μας σε συμφωνία; Είναι στους τρόπους που θα γίνει μείωση του χρέους για να προσεγγίσει τον στόχο του 120% ή 124% του ΑΕΠ για το 2020.
Είναι γνωστό ότι το δημόσιο χρέος της χώρας, κατά το μεγαλύτερο μέρος του πάνω από 70% δεν ανήκει σε ιδιώτες αλλά στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και στην ΕΚΤ που είναι οι βασικοί πιστωτές μας. Δηλαδή αφορά τους φορολογούμενους των χωρών αυτών. ¨Έτσι έχει διαμορφωθεί με επικεφαλής την Γερμανία η ισχυρή άποψη που αρνείται, οποιαδήποτε συζήτηση για κούρεμα του χρέους που ανήκει στα κράτη μέλη ή στην ΕΚΤ. Ένας από τους λόγους που οδηγεί την Γερμανία σε αυτή τη θέση είναι και οι επερχόμενες εκλογές που θα διεξαχθούν το 2013. Και από ότι φαίνεται στην κοινή γνώμη της, υπάρχει μεγάλη αντίδραση για μια νέα βοήθεια προς την χώρα μας. Ασφαλώς και οι αντιδράσεις των χωρών ως προς το κούρεμα του δημόσιου χρέους, είναι απλοϊκό να θεωρείται ότι έχει σαν αφετηρία κοινά συμφέροντα όπως πχ των χωρών των τρία άλφα (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία). Χώρες που αντιδρούν είναι και η Σλοβακία, Σλοβενία, Εσθονία, Λεττονία, ακόμα και Μάλτα, χώρες φτωχότερες από την Ελλάδα της κρίσης, και που δεν δέχονται να υπάρξει κούρεμα στα δάνεια τους προς την χώρα μας.
Σε κάθε περίπτωση, πυκνώνουν οι φωνές για νέο «κούρεμα» του Ελληνικού δημόσιου χρέους. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι φωνές αυτές ακούγονται όλο και περισσότερο και  στις χώρες του Βορρά. Το Spiegel on line γράφει για την πρόταση της τρόικα για μείωση του χρέους της Ελλάδος σε 50% «καλεί τις πιστώτριες χώρες της Ελλάδος να αρνηθούν το μισό από τα δάνεια που έχουν δώσει στην Ελλάδα, έτσι που να φτάσει το δημόσιο χρέος της Αθήνας από 144% που είναι σήμερα στο 70% το 2020». Την ίδια στιγμή ο οργανισμός ανάλυσης και οικονομικής πρόβλεψης CPB της Ολλανδικής κυβέρνησης, μέσω του προέδρου του κ. COEN TEULINES καλεί «τα χρέη της χώρας (Ελλάδας) θα πρέπει να χαρισθούν, αφήνοντας χώρο για επανεκκίνηση της οικονομίας της». Παρά τις διαψεύσεις JOERG ASMUSSEN του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, ότι «δεν προβλέπεται στις επόμενες διαπραγματεύσεις το κούρεμα του Ελληνικού χρέους», το κεφάλαιο αυτό έχει ανοίξει και θα πρέπει να αναμένουμε ότι στα επόμενα χρόνια ιδιαίτερα μετά και τις Γερμανικές εκλογές θα δοθεί η οριστική λύση, αναφορικά με την βιωσιμότητα του.
Άμεσα θα πρέπει να ευχηθούμε να υπάρξει θετική κατάληξη με την εκταμίευση των δόσεων στο σημερινό Συμβούλιο, και ένας πρώτος συμβιβασμός για τις λύσεις βιωσιμότητα του χρέους.
Αυτό που θα πρέπει να αξιοποιήσουμε σαν χώρα, στην ενδιάμεση περίοδο, μέχρι και την οριστική λύση της βιωσιμότητας του χρέους, θα πρέπει να είναι σε  βραχυ-μεσοπρόθεσμη περίοδο: τη τόνωση της ρευστότητας της αγοράς, με την εκταμίευση των 44 δις, τη προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, το εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη προετοιμασία και συμφωνία μέσα από ένα εθνικό διάλογο και διαβούλευση, ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη – παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα αποτελέσει το βασικό στρατηγικό μέσο για την χώρα να βγούμε από την κρίση, και να διεκδικήσουμε μια νέα θέση στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη.

Αρτεμάκης Μιχάλης, Οικονομολόγος

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Κρίση, Ιστορικότητα και Αρχαιοπληξία

Ο καθένας ασφαλώς και είναι υπεύθυνος για ότι γράφει, ή πρεσβεύει. Αυτά που γράφουμε ή που πρεσβεύουμε αντανακλούν την παιδεία μας, τον ψυχισμό μας και την αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο και το ανθρώπινο γένος. Αλλά επίσης τις εμπειρίες μας, τις ατομικές και συλλογικές σαν έλλογα όντα. Η ελευθερία στο λόγο, δεν μπορεί να καταργείται ούτε από την χυδαιολογία των εκφράσεων, ούτε από αντικρουόμενες και ανορθόλογες κραυγές.
Κανείς νομίζω δεν έχει το «φυσικό» δικαίωμα να μιλά και να γράφει επί παντός επιστητού. Γιατί στο τέλος, όπως λέει και θυμόσοφος λαός μας, καταντά στην κατηγορία των γραφικών τύπων.
Ασφαλώς και ο ιστορικός χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής, τόσο σε θέσεις και αντιθέσεις, όσο και για τις ιδεολογίες και ιδεοληψίες, που κατά το μεγαλύτερο μέρος τους αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να τις εκφέρουν, μάλλον ελάχιστη ή πολύ ρηχή σχέση έχουν με την θεωρία τους. Και δυστυχώς δεν διαθέτουν ελάχιστη αίσθηση ότι «η ημιμάθεια είναι χειρότερη και από την αμάθεια». Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπεις πολλούς να αξιοποιούν την Κοινωνική Δικτύωση, για να προβάλλουν θέσεις και αντιθέσεις. Όμως παράλληλα αποτελεί και τον καθρέπτη, του τρόπου δημοκρατικής λειτουργίας μιας κοινωνίας και του μέσου επιπέδου πολιτικής και κοινωνικής μόρφωσης και κουλτούρας αντίστοιχα.
Η γνώση δεν αποκτάται ούτε με τσιτάτα ούτε πολύ περισσότερο διαβάζοντας διάφορα άρθρα συνωμοσιολογίας από τον τύπο, όταν μάλιστα πρόκειται για το λεγόμενο «κίτρινο τύπο». Οι νέες δυνατότητες της κοινωνικής δικτύωσης είναι τεράστιες στη μεταφορά πληροφοριών. Όμως αυτές οι πληροφορίες πρέπει να είναι ελεγχόμενες, και ιδιαίτερα να μπορεί να αξιολογούνται από το άτομο.
Η γνώση όπως και κάθε είδος δημιουργικής εργασίας ή παραγωγής, προϋποθέτει σκληρή και μεθοδική προσπάθεια και πάνω από όλα αυτοσυνείδηση των ορίων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Ούτε το παρελθόν μπορεί να μας απαλλάξει από το παρόν, όσο ένδοξο και αν παρουσιάζεται στο φαντασιακό μας, ούτε κάποιοι είναι υποχρεωμένοι να χρωστούν στους νεοέλληνες για το κλέος των προγόνων τους, επειδή τυχαίνει και ζούμε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, όπου μεγαλούργησε  ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, και να μιλάμε μια γλώσσα που προσεγγίζει περισσότερο από άλλες τα αρχαία ελληνικά.
Σε τελευταία ανάλυση αυτοί που ανέδειξαν τον πολιτισμό αυτό είναι τα σύγχρονα ρεύματα που αναπτύσσονται μετά τους μέσους χρόνους στην Δυτική Ευρώπη Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Βιομηχανική Επανάσταση, που η καθ’ημάς Ανατολή, λόγω ιστορικών λόγων δεν είχε συμμετοχή. Είναι σε τελευταία ανάλυση αυτό που ονομάζουμε Δυτικός Πολιτισμός, και που εμείς ακόμα και σήμερα, από ότι φαίνεται στην πράξη ορισμένες πλευρές του, συνεχίζουμε να αμφισβητούμε.

Αρτεμάκης Μιχάλης

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Αναζητείται η ισορροπία μεταξύ Ελπίδας και Ευθύνης

Τι προτείνει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ; Να μην πάρουμε την δόση, να καταψηφιστούν τα μέτρα, και να φύγει η τρικομματική κυβέρνηση; Είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη να οδηγηθεί η χώρα σε νέες εκλογές; Αναλογίζεται τι θα συμβεί; Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομία, μια και πολλοί από τους υποστηρικτές του θεωρούν ότι είναι εκβιασμοί και ψευτιές αυτά που λέγονται για καταβαράθρωση της Ελληνικής Οικονομίας. Αλλά αναφέρομαι ιδιαίτερα στο νέο πολιτικό τοπίο που πιθανό να προκύψει από την κάλπη με διψήφιο νούμερο για την Χ.Α.. Είναι τελικά ΕΤΟΙΜΟΣ να κυβερνήσει; Και το πρόβλημα δεν είναι το αν έχει ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ αλλά η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ. Θεωρεί ότι η χώρα παραμένει προσηλωμένη στις στρατηγικές επιλογές της, των τελευταίων τριάντα χρόνων ή θα πρέπει να αποχωρήσει από τις στρατηγικές της συμμαχίες: οικονομικές (ΟΝΕ), πολιτικές (Ε.Ε.) και στρατιωτικές (ΝΑΤΟ);
Και όλα αυτά με την σημερινή απαξίωση των πάντων, μπορεί στα ποιο καθυστερημένα πολιτικά στρώματα της Ελληνικής Κοινωνίας να ακούγονται ευχάριστα. Όμως όταν σπέρνεις Ανέμους γνωρίζεις ότι κάποια στιγμή θα θερίσεις και θύελλες. Διότι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών, όταν γίνεται κύρια με όρους λαϊκισμού και μικροπολιτικής, κάποια στιγμή θα στραφεί ενάντια και σε εκείνους που υποτίθεται ικανοποιούν το λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα». Και θα βρουν διεξόδους ή σε ακροδεξιές λύσεις ή θα συμπαρασύρουν το κόμμα εξουσίας σε τυχοδιωκτικές και συντηρητικές αναδιπλώσεις.
Σαν χώρα είμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση της νεότερης ιστορίας μας, ας ευχηθούμε να μην οδηγηθούμε στην απομόνωση και στην διαπόμπευση από την διεθνή κοινότητα. Η λύση είναι να βρούμε επιτέλους σαν κοινωνία και χώρα την ισορροπία μεταξύ Ελπίδας και Ευθύνης.

Αρτεμάκης Μιχάλης