Σελίδες

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Οι προσκλήσεις στο Σύριζα σε διεθνή φόρα

Σε ένα από τα δημιουργήματα του Bretton Woods που ήταν το ΔΝΤ, τόσο μισητό στη χώρα μας, μετά την περιπέτεια με την κρίση και την συμμετοχή του στη τρόικα που αποτέλεσε την διεθνή επιτροπεία της.
Σε αυτό το «μίασμα» και στο ετήσιο συνέδριο ΔΝΤ – Παγκόσμιας Τράπεζας είναι προσκεκλημένος το Σάββατο 11/10 στη Νέα Υόρκη για να μιλήσει ο υπεύθυνος Ανάπτυξης του Σύριζα, ο οικονομολόγος Γ. Σταθάκης,
Ασφαλώς και είναι τελείως λογικό το αυξημένο ενδιαφέρον των διεθνών οργανισμών να γνωρίσουν τις θέσεις του Σύριζα, αφού το σενάριο να είναι η επόμενη κυβέρνηση στη Ελλάδα είναι πιθανό.
Αυτό που με ενοχλεί είναι πως θα μαζέψουν όλο εκείνο το συρφετό του χυδαίου λαϊκισμού που διχοτόμησε την χώρα: στο «νέο εθνικο-πατριωτισμό της κρίσης» από την μία μεριά και στο «νέο προδότες/δοσίλογοι της κρίσης» από την άλλη.
Δημιούργημα αυτού του ακραίου πολιτικού κλίματος   ήταν το αποκορύφωμα με τις πλατείες, των αγανακτισμένων, τα κινήματα «δεν πληρώνω», τη κίτρινη δημοσιογραφία για την κρίση από μέρος ΜΜΕ, τα φαινόμενα ακραίας επίθεσης στο πολιτικό σύστημα της χώρας που είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης μετά την μεταπολίτευση και την διαχείριση της κρίσης.
Όταν βλέπεις νέους να διαλαλούν τελείως απολιτικ ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιος θα κυβερνά αν είναι δεξιός, αριστερός, κεντρώος ή κομμουνιστής, φτάνει να είναι ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ. Αντιλαμβάνεσαι τις διαχωριστικές γραμμές και την διχοτόμηση της κοινωνίας  ή σε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, σε εχθρούς και φίλους. Οι ευθύνες του Συριζα είναι τεράστιες όταν ύψωνε τις νέες διαχωριστικές μεταξύ μνημόνιο και αντιμνημόνιο, οδηγώντας σημαντικά τμήματα ιδιαίτερα μεταξύ των νέων ψηφοφόρων σε ένα ιδιότυπο νέο εθνικο-πατριωτισμό, αποτρέποντας να αντιληφθούν τις συνέπειες μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης αλλά και αποκλείοντας ένα ουσιαστικό διάλογο για τις αιτίες της. Σήμερα αντικειμενικά ο Σύριζα καλείται στο εσωτερικό μέτωπο να πρέπει να εξηγήσει πως αυτός θα διαχειριστεί καλύτερα μέσα από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα τις τύχες της χώρας και γιατί θα πρέπει να συμμετέχει σε διεθνείς συναντήσεις και φόρα, μακριά από τις ακραίες θέσεις που εν πολύς ακόμα και σήμερα διατυπώνει σε σειρά από θέματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η συμμετοχή του αρχηγού του στο διεθνή φόρα του European House Ambrosetti στο Κόμο της Ιταλίας και τελευταία η συνάντηση του με τον Πάπα Φραγκίσκο στη Ρώμη παρά το γεγονός ότι είχε ιδιωτικό χαρακτήρα και καμιά πολιτική σημασία σύμφωνα με την ανακοίνωση του Βατικανού. Η συνάντηση έγινε μεταξύ ακτιβιστών μαζί με το ηγέτη του κινήματος της καθολικής οργάνωσης Φοκολάρι, τον εκπρόσωπο του think tank transform European και τον Πάπα.  
Κάτι ανάλογο είναι και αυτή η πρόσκληση για συμμετοχή στο ΕΣ του ΔΝΤ – Παγκόσμιας Τράπεζας.


Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Σχολιάζοντας την Πολιτική καθημερινότητα

Η όποια στήριξη από την Μέρκελ και την Γερμανία, θα είναι αποτέλεσμα γενικότερης αλλαγής στις πολιτικές της Ευρωζώνης και στις πιέσεις που θα ασκηθούν και από τις άλλες χώρες ιδιαίτερα Ιταλία – Γαλλία – Ισπανία, για μεγαλύτερη ευελιξία στη εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (γραμμή Ρέντσι). Παράλληλα έχει μεγάλη σημασία η προώθηση των μεταρρυθμίσεων από τα κράτη μέλη (επιμονή Ντράνγκι). Όμως χρειάζεται και ένας επιθετικός ευρωπαϊκός κεϋνσιανισμός πολιτικών σε επίπεδο Επιτροπής ξεκινώντας από επενδύσεις σε υποδομές και ευρωπαϊκά δίκτυα, αύξησης των κονδυλίων για την έρευνα και την απασχόληση.
Παράλληλα θα πρέπει να αυξηθούν οι πιέσεις στις «χώρες που μπορούν» (πλεονασματικές) να επενδύσουν στην τόνωση και αύξηση της ζήτησης της αγοράς. Η ύπαρξη της ενιαίας αγοράς, μια αύξηση του εισοδήματος  του γερμανού εργαζόμενου μεταφράζεται σε ζήτηση για τον Ελληνικό Τουρισμό ή Ελληνικά προϊόντα. Όπως και η ανάγκη ο πληθωρισμός στις χώρες του βορρά (σε αντίθεση με το παρελθόν, να είναι μεγαλύτερος από τις χώρες του νότου).
Θα πρέπει λοιπόν να κρατάμε μικρό καλάθι σε σχέση με προσδοκίες στήριξης της προσπάθειας μας για έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη σε σχέση με την κ. Μέρκελ, αν δεν υπάρξουν γενικότερες αλλαγές των πολιτικών σε επίπεδο Ευρωζώνης.
Όπως επίσης ότι χωρίς Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης της χώρας δεν υπάρχει μέλλον.

Η αλήθεια κρύβεται πίσω από την «θλιβερή εικόνα» της πολιτικής πραγματικότητας σ’ αυτή τη χώρα. Το να υιοθετείς προς το τέλος της κρίσης τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να προχωράς σε ένα πρόγραμμα παροχών ή όπως θέλεις να το ονομάσεις, κάπου το στηρίζεις. Και ασφαλώς στα πλεονάσματα που πετύχαμε με δάκρυα και πόνο σε σχέση με τους εργαζόμενους και την μεσαία τάξη αυτής της χώρας. Ανεξάρτητα λαθών και κοινωνικών αδικιών που υπήρξαν από τις κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την κρίση, με το Σύριζα να κάνει εκ του ασφαλούς «σουλάτσα ανεύθυνων πολιτικών» καταγγέλλοντας, καταστροφολογόντας, και παρουσιάζοντας   την χώρα σαν ένα απέραντο νεκροταφείο φτωχοποιημένων πολιτών, η συμβολή του στο ξεπέρασμα της κρίσης ήταν μηδενική, ιδιαίτερα όσο αφορά την ανάγκη πολιτικής συνεννόησης και πολιτικής σταθερότητας που αποτελούν τους βασικούς παράγοντες υπέρβασης της κρίσης.
Νομίζω σήμερα αυτές οι συμπεριφορές ενός ακραίου και χυδαίου λαϊκισμού δεν θα πρέπει να επιβραβεύονται.  Ακόμα και αν εκ των υστέρων υπάρχουν δείγματα μεταστροφής σε πολιτικές περισσότερο ρεαλιστικές και πραγματιστικές.

Νομίζω ότι η άποψη που λέει: ας γίνει επιτέλους και ο Σύριζα κυβέρνηση για να ξεφουσκώσει πολιτικά, την θεωρώ μέγα πολιτικό λάθος.
Δεν μπορεί μετά μια οδυνηρή προσπάθεια λιτότητας τεσσάρων ετών για σταθεροποίηση της οικονομίας ανεξάρτητα αν κρίνεται κοινωνικά δίκαιη ή άδικη  να βάζεις σε κίνδυνο την σταθερότητα της χώρας για ένα ανέφικτο σχέδιο πειραματισμών μη ρεαλιστικό με μόνο πολιτικό στόχο το ξεφούσκωμα πολιτικά του Σύριζα χωρίς να αναλογίζεσαι τις πιθανές συνέπειες για την χώρα.