Σελίδες

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Ύστερα από ένα Παραμύθι θα Επιστρέψουμε στην Πραγματικότητα;

Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το β' τρίμηνο του 2015 (Q2) το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε 0,9%! Ποιος μπορούσε να το πιστέψει; Αφού ούτε το export παρουσίασε βελτίωση αλλά ούτε και οι επενδύσεις ιδιωτικές και δημόσιες παρουσίασαν καμιά ιδιαίτερη αύξηση; Αρά τι μένει; η κατανάλωση. Η οποία αυξήθηκε σημαντικά. Οι Έλληνες στους πρώτους μήνες της κυβέρνησης της πρώτης φοράς αριστεράς, αύξησαν την κατανάλωση τους. Ιδιαίτερα αυξήθηκαν οι λιανικές πωλήσεις που παρουσίασαν αύξηση 3,9% το Μάιο σε ετήσια βάση. Επίσης απογειώθηκαν οι αγορές αυτοκινήτων το α’ τρίμηνο παρ' όλο που δεν έχουν δοθεί τα στοιχεία του β' τριμήνου. Ποιος ήταν ο παράγοντας που αύξησε την κατανάλωση; Η δημιουργία κλίματος αβεβαιότητα από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς! Στην αρχή γιατί πίστεψαν σε μια συμφωνία και στη συνέχεια γιατί φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τα ευρώ τους και το έριξαν στο shopping. Αυτό τελικά ξέρετε που οδηγεί μια οικονομία; Στη απώλεια της αποταμίευσης για επενδύσεις και την διοχέτευση της στην κατανάλωση, όταν μάλιστα πρέπει να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο σε περιόδους ύφεσης.  Όταν λοιπόν ακούω ή διαβάζω ότι αυτή η κυβέρνηση "διαπραγματεύτηκε" διαλύοντας στην κυριολεξία ή παραγνωρίζοντας  τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας και οδηγώντας την χώρα στα capital controls στην πιο κρίσιμη φάση της κρίσης της, νομίζω οτι όλοι αυτοί που τα γράφουν και τα υποστηρίζουν μάλλον αγνοούν στοιχειώδεις κανόνες Οικονομίας και Πολιτικής. Η αναξιοπιστία της χώρας στους τελευταίους εφτά (7) μήνες έχει φτάσει στο ζενίθ της. Ας ευχηθούμε η τελευταία επιλογή του Α. Τσίπρα σαν πρωθυπουργού αυτής της χώρας να ήταν η προκήρυξη αυτών των εκλογών και να γίνει δυνατό να οδηγήσουν σε λύση και σε πολιτική σταθερότητα για την επόμενη τετραετία. Διαφορετικά το Grexit  όχι μόνο δεν θα το έχουμε αποφύγει αλλά θα είμαστε πολύ πιο κοντά. Αυτοί που κατάγγελλαν οτι η χώρα είχε μετατραπεί σε πειραματόζωο της τρόικας, τελικά ήταν αυτοί οι ίδιοι που επιχείρησαν να το κάνουν με το να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν τις ιδέες μιας ομάδας  μη συμβατικών οικονομολόγων που ονειρευόταν διαγραφή του χρέους, New Deal και μεταφορές πόρων και ότι  θα μπορούσαν να αλλάξουν την Ευρώπη με όχημα την Ελλάδα του 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και το ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χωρίς οι ομογάλακτοι τους στην Ευρώπη να ξεπερνούν το 2 - 6%. Οι Φαντασιώσεις και τα Παραμύθια  όμως πάντα έχουν ένα Τέλος, που δεν είναι αυτό που αυτές/α θέλουν, αλλά αυτό που επιβάλει η Πραγματικότητα. Αν τελικά έχουμε περάσει την παιδική ηλικία  και έχουμε ενηλικιωθεί σαν κοινωνία θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο Αλέξης ήταν μια παρένθεση μιας παιδική μας αδυναμία που πλέον δεν θα θέλαμε να ξανα-επιστρέψει;


artemakism@ameksa.gr           

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Η Κρίση της Πολιτικής και η ανάγκη άμεσης ενηλικίωσης σημαντικού τμήματος της κοινωνίας των πολιτών

Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ τι διαπραγματεύεται να υπογράψει; Συμφωνία, Επώδυνη Συμφωνία, Νέο Μνημόνιο, Συμφωνία «ήπιας προσαρμογής, που αφήνει χώρο στη ανάπτυξη» ή Εξαναγκασμό; Και αν πρόκειται για τις διάφορες παραλλαγές της Συμφωνίας θα πρέπει να είναι έτοιμος και να την εφαρμόσει; Αν όμως πρόκειται για Εξαναγκασμό Πώς είναι δυνατόν να εφαρμοστεί;
Έτσι και αλλιώς σε κάθε περίπτωση για να εκταμιεύει τα νέα δάνεια ύψους 90 δις που εκτιμά ότι χρειάζεται η χώρα το ΔΝΤ μέχρι το 2018, θα πρέπει να εφαρμόζει τα μέτρα που έχει συμφωνήσει με το κουαρτέτο αφού προβλέπονται ξανά διαδικασίες περιοδικής αξιολόγησης από τους θεσμούς για την ικανότητα της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς Αριστεράς» να υλοποιεί και να εφαρμόζει Μνημόνια;
Τελικά αντιλαμβάνονται εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο διαχωρισμός της Ελληνικής Κοινωνίας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς σε τι πολιτικούς παραλογισμούς έχει οδηγήσει την πολιτική ζωή της χώρας; Και τι τεράστια ζημιά παράλληλα έχει γίνει, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2009 και στο να μπορέσουμε σαν κοινωνία έγκαιρα να αντιληφθούμε τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν στη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το πόλεμο, άλλα και πώς θα ξεπεράσουμε χρόνιες παθογένειες οικονομικές και πολιτικές, ανασυγκροτώντας και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να γίνουμε μια Κανονική Ευρωπαϊκή χώρα περιορίζοντας τη διαπλοκή, το πελατειακό κράτος, τη υψηλή διαφθορά και φοροδιαφυγή, την ισχνή παραγωγική βάση μας το ελλειμματικό εμπορικό μας ισοζύγιο, που χαρακτηρίζει το νεότερο Ελληνικό Κράτος από την ίδρυση του μέχρι και της μέρες μας. Αυτό προϋπόθετε πάνω από όλα την εθνική συνεννόηση και συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου;    
Αντί αυτών ζήσαμε τη απόλυτη κυριαρχία ενός δεξιού – αριστερού  εθνικο-λαϊκισμού στη πολιτική ζωή της χώρας, την ήττα της Πολιτικής, τα ψεύτικά τα λόγια τα μεγάλα για ότι «ένας άλλος κόσμος ήταν εφικτός» μακριά από μνημόνια! Ζήσαμε ένα εμφυλιακό  κλίμα με προδότες, τσολάκογλους, νενέκους, μερκελιστές, κλπ που υποβάθμισε και έβλαψε βαθιά την λειτουργία της  ίδιας της δημοκρατίας μας και διέσυρε πρόσωπα και υπολήψεις. Και σε όλα αυτά πρωταγωνιστής και βασικός υπεύθυνος μετά το 2009 είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τα κόμματα του σημερινού κυβερνητικού σχηματισμού που «διαπραγματεύτηκαν σκληρά» με «αξιοπρέπεια» απειλώντας με Κούγκι αλλά τελικά έφεραν το 3ο Μνημόνιο για την χώρα, εκεί που φαινόταν ότι ήμασταν πολύ κοντά στην έξοδο και δεν θα χρειαζόταν άλλο.
Μπορεί ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας των πολιτών, αυτό πλέον να το αντιλαμβάνεται καθαρά όπως και τις τεράστιες ευθύνες που έχει ο συνασπισμός των κομμάτων της συν-κυβέρνησης.  Όμως ένα άλλο εξ ίσου σημαντικό μέρος της συνεχίζουν να μεταφέρουν τις πολιτικές ευθύνες στο «παλαιό πολιτικό σύστημα», λες και αυτό διαπραγματεύτηκε τους έξι μήνες που οδήγησε την χώρα σε ασφυξία ρευστότητας και στα capital controls, στην επιστροφή στη ύφεση στην αύξηση της ανεργίας και στα ελλείμματα ξανά κατά πάσα πιθανότητα για το 2015;
Αυτές οι αντιλήψεις εκφράζουν ένα ανορθολογικό και άχρονο τρόπο σκέψεις που έχει έντονα τα στοιχεία της προσπάθειας αποφυγής της ατομικής και συλλογικής ευθύνης της διαδεδομένης αντίληψης που εκφράστηκε σε όλη την διάρκεια της κρίσης αλλά και πριν ότι για τα όποια προβλήματα μας φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι εμείς.
Γιατί ασφαλώς ό καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του στα πλαίσια της δημοκρατικής λειτουργίας  του πολιτικού μας συστήματος και της ελευθερίας στις επιλογές του όσα αφορά όχι μόνο τι ψηφίζει αλλά και των πολιτικών συνεπειών που έχει η ψήφος. Στην δικιά μας περίπτωση, παρά την οριστική ρήξη που συντελείται με το αντιμνημονακό παρελθόν των κυβερνώντων συνεχίζουν μεγάλα ποσοστά πολιτών να στηρίζουν και να κάνουν αποδεκτές τις πολιτικές εκείνες που αποδειχτήκαν όχι μόνο ανεφάρμοστες αλλά και τεράστια ψέματα.
Που είχαν και έχουν μάλιστα σοβαρές συνέπειες  για το μέλλον της χώρας. Όχι μόνο αναφορικά με την Οικονομία και τα 40 δις του νέου κόστους από το τρόπο διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη – Τσίπρα, την  αύξηση της ανεργίας λόγω των capital controls που για το μήνα μόνο  Ιούλιο χάθηκαν εξ αιτίας τους πάνω από 16.658 θέσεις εργασίας, αλλά και για την διεθνή αναξιοπιστία της χώρας που την οδήγησαν σε τεχνικό default έναντι του ΔΝΤ, σαν την πρώτη ανεπτυγμένη χώρα που δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, πράγμα που είχε να συμβεί μέχρι τότε μόνο με χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.
Αυτή η συνεχή αποφυγή των ατομικών αλλά και συλλογικών ευθυνών δείχνει ότι σημαντικά τμήματα της κοινωνίας των πολιτών βρίσκονται στην παιδική ηλικία και αρνούνται πεισματικά να ενηλικιωθούν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Έτσι όμως δεν μπορεί να ωριμάσει η δημοκρατία μας, αλλά ούτε ένα κόμμα μπορεί να μετατραπεί από αντισυστημικό σε μεταρρυθμιστικό ικανό να κυβερνήσει, όταν μάλιστα η όποια ηγετική του ομάδα αρνείται να πει την αλήθεια δημόσια και να κάνει την αυτοκριτική  της όχι μόνο για τις ψευδαισθήσεις της αλλά για το γεγονός ότι ήταν και είναι φορέας ιδεών μια αριστεράς που έχει πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής της τουλάχιστον όσο αφορά τον Ευρωπαϊκό χώρο.


artemakism@ameksa.gr