Ένα σχόλιο για την συνέντευξη του κ.Τσίπρα στην Εφημερίδα Pagina 12 της Αργεντινής

Μετά το "μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή" ο κ.Τσίπρας, μια και η Ε.Ε. τον έχει απομονώσει, προσπαθεί να διευρύνει και να βαθύνει τις σχέσεις του με χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι παραχώρησε μακροσκελή συνέντευξη στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα Pagina 12 της περονίστριας προέδρου Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, που μάλιστα όπως λέει «η χώρα μας είναι πολύ κοντά στη εμπειρία της Αργεντινής». Από που προκύπτει αυτό μόνο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μας το πει. Η Αργεντινή είναι μια πλούσια χώρα με τεράστιους φυσικούς πόρους και ένα πρωτογενή τομέα εξαγωγικό και μια σημαντική βιομηχανία, έχει πληθυσμό 40.301.927 κατοίκους, και ΑΕΠ 771.392 δισ δολ. Είναι η 23η παγκόσμια οικονομία και η τρίτη μεγαλύτερη στην Λατινική Αμερική μετά την Βραζιλία και το Μεξικό. Ασφαλώς και ο κ.Τσίπρας μιας και θεωρεί και την Βραζιλία (πληθυσμός 190.732.694, ΑΕΠ 2.292.303 δις δολ. 2011 6^η παγκόσμια οικονομία) μια χώρα υπόδειγμα για άντληση εμπειριών θα πρέπει να μας εξηγήσει και την σχέση του ΔΝΤ και της κυβέρνησης ΛΟΥΛΑ ΝΤΑ ΣΙΛΒΑ το 2002, που έκανε την συμφωνία για την σύναψη δανείου 30 δις δολ. με το ΔΝΤ που στη συνέχεια απογείωσε την Οικονομία της Βραζιλίας ! Πάντως η αναζήτηση του κ. Τσίπρα, δρόμων για το σοσιαλισμό σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, μας θυμίζει «λίγο» το ΠΑΚ του Α. Παπανδρέου στην περίοδο της χούντας. Μόνο που οι ιστορικές περίοδοι και οι αναλογίες είναι τελείως διαφορετικές. Οι ιστορικές εμπειρίες των κινημάτων και ιδιαίτερα της Αριστεράς της Λατινικής Αμερικής, ελάχιστη σχέση έχουν με την Ελληνική πραγματικότητα και την Αριστερά της χώρας μας, πέρα από την αλληλεγγύη που εκφράσαμε και εκφράζουμε στους λαούς της και το αντίστροφο. Όταν διαβάζω περισπούδαστες αναλύσεις για την κυβέρνηση της Ουνιδά Ποπουλάρ (Unidad Popular) του Σαλβαντόρ Αλιέντε στην Χιλή και αναλογίες που ανακαλύπτουν ορισμένοι με το ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Τάσος Παπά), ασφαλώς και δείχνει ότι πέρα από μια επιφανειακή προσέγγιση που μπορεί να τις διακρίνει, αγνοούν παντελώς την ιστορική πραγματικότητα των χωρών αυτών, και την αποικιοκρατική εξάρτηση τους, (μέσω στυγνών στρατιωτικών φασιστικών καθεστώτων, όπως ήταν οι δικτατορίες του στρατηγού Πινοσετ στην Χιλή ή του Βιντέλα στην Αργεντινή, με τα χιλιάδες θύματα και αγνοούμενος) από τις ΗΠΑ. Η αναφορά γίνεται σκόπιμα γιατί στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου ήταν «αν η Ελλάδα αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα της Χιλή στην Ευρώπη»; (Grecia fue un poco el paradigm de Chile en Europa?) σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές του Ιουνίου!

Το σημείωμα αυτό το γράφω με πλήρη σεβασμό, σε αγαπητούς φίλους και συντρόφους Χιλιανούς και Αργεντινούς που ζούσαν εξόριστοι στη Δ. Ευρώπη, από τα φοιτητικά μου χρόνια, και συμμετείχαμε μαζί στα κινήματα, και στους αγώνες αλληλεγγύης, ενάντια στα δικτακτορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, αλλά και σε μια ομάδα εργασίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνιας στην έδρα της Οικονομίας, που μαζί με Χιλιανούς – Αργεντινούς – Ιταλούς και Ελλήνες, στο μάθημα της Κοινωνιολογίας είχε σαν ερευνητικό αντικείμενο «Ο ρόλος των μεσαίων στρωμάτων στην ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαντόρ Αλιέντε». Ένας μάλιστα από αυτούς στη συνέχεια σκοτώθηκε στο Σαντιάγκο της Χιλής στο αντάρτικο πόλεων, πριν την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ, αφού είχε εισέλθει παράνομα στην χώρα του. Τι γνωρίζει αλήθεια ο Τσίπρας από Πινοσέτ και Χιλή όταν με την μεγαλύτερη ευκολία, έλεγε πριν ένα χρόνο στο Ελληνικό κοινοβούλιο ότι «η χώρα θυμίζει την Χιλή του Πινοσέτ»;

Αριστερά με ρητορικές και λαϊκισμούς δεν μπορεί να οικοδομήσεις, χαϊδεύοντας αυτιά και από-ιδεολογικοποιόντας τα πάντα, λέγοντας στο καθένα αυτό που θέλει να ακούσει.

Αρτεμάκης Μιχάλης

artemakism@ameksa.gr

Από την εμπειρία του Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας του 1936

Στην συζήτηση στη χώρα μας αναφορικά με την οικονομική κρίση, και αναλογίες που μπορεί να υπάρχουν με άλλες ιστορικές περιόδους, όπως η μεγάλη κρίση του 1929, γίνονται πολύ συχνές αναφορές στην Δημοκρατία της Βαϊμάρη που ως γνωστό  κατάληξε στην άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία.

Ένα άλλο σημαντικό ιστορικό γεγονός νομίζω αρκετά διδακτικό σαν ιστορική εμπειρία την ίδια περίοδο είναι η νίκη στις εκλογές στην Γαλλία του 1936 του Λαϊκού Μετώπου. Συμμαχίας Κουμουνιστών – Σοσιαλιστών και Ριζοσπαστών. Ηγέτης στην κυβέρνηση ήταν ο Σοσιαλιστής Leon Blum, αρχηγός του Γαλλικού Τμήματος Εργατών της Διεθνούς. Από τις παρατηρήσεις του μεγάλου Πολωνού μαρξιστή οικονομολόγου Michail Kalecki, σε σχέση με τις οικονομικές πολιτικές που εφάρμοσε σε πρώτη φάση η κυβέρνηση του μετώπου φαίνεται να ήταν ταυτόσημες με τις ιδέες του Keynes.

Για να μειώσει την ανεργία, νομοθετεί μισθολογικές αυξήσεις, αποφασίζει την μείωση της εργατικής εβδομάδας στις 40 ώρες και κάνει υποχρεωτικές τις διακοπές για τους βιομηχανικούς εργάτες – κάνοντας σαφώς αναφορά σε ένα μοντέλο πολιτικοοικονομικής κατεύθυνσης, αντίθετο από το παραδοσιακό – που αντιμετώπιζε τις μισθολογικές μειώσεις σαν το βασικό μέσο για την αποκατάσταση της ισορροπίας στην αγορά εργασίας. Όμως οι περιορισμοί της συγκυρίας, ο εκβιασμός των Γάλλων καπιταλιστών για φυγή των κεφαλαίων τους, και ο ελλιπής έλεγχος των συναλλαγών, επηρέασαν αρνητικά τις νέες πολιτικές. Παρουσιάζοντας αρνητικά αποτελέσματα το δημόσιο έλλειμμα, θα αναγκάσει την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου σε στροφή, και σε μεγάλο βαθμό να υιοθετήσει την γραμμή της ορθόδοξης χρηματοπιστωτικής πολιτικής της εποχής.

Τελικά ζούμε σε μια παγκόσμια πόλη; και ποια η βασική πηγή αξιολόγησης των πληροφοριών;

Το πόσο αλήθεια ζούμε έντονα στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται αυτές τις μέρες από αυτά που διαδραματίζονται και έχουν σαν αφετηρία το Σχέδιο - Draghi  με την κωδική επωνυμία «Outright monetary transactions» της ΕΚΤ και τα 14 του σημεία: από την αγορά κρατικών ομολόγων (bond), ως το ρόλο του ΔΝΤ, την τελική έγκριση  (nulla osta) για το Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Διάσωσης-Κρατών (Esm) του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Karlsrhue – Γερμανίας, μέχρι την επόμενη κρίσιμη απόφαση για την παγκόσμια οικονομία που αναμένεται από τον επικεφαλής Ben Bernanke της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας (Fed) των ΗΠΑ για τροφοδότηση με νέα ρευστότητα της αγοράς της, μέσω ενός τρίτου κύματος με quantitative easing (qe3) δηλαδή αγοράς κρατικών τίτλων  μακράς διάρκειας, με έκδοση νέου χρήματος. Για να ταΐσει μια οικονομία που δεν έχει ακόμα συνέλθει από την κρίση των ομολόγων μειωμένης εξασφάλισης(subprime) του 2007, και ήταν η αρχή της τελευταίας μεγάλης κρίσης .

Όλες αυτές οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται από θεσμούς υπερεθνικούς ή εθνικούς, αφορούν όμως την τύχη και το μέλλον εκατομμυρίων πολιτών σε διαφορετικά εθνικά κράτη.

Οφείλουμε σαν πολίτες όχι μόνο να έχουμε την πληροφόρηση, αλλά να μπορούμε και να την αξιολογούμε. Εδώ είναι όμως που αρχίζουνε τα δύσκολα.

Καταρχάς είναι αυτό εφικτό; το internet και τα social Networking βοηθούν στην ταχύτατη μεταφορά πολύ μεγάλου όγκου πληροφοριών, στο χώρο και στο χρόνο, όμως όπως λέει και ο καθηγητής της Φιλοσοφίας, σημειολογίας και συγγραφέας Ουμπέρτο Εκο, «θα πρέπει να ελέγχονται και να διασταυρώνονται». Γιατί; Εκτός ότι υπάρχουν πολλές ανακρίβειες και σκόπιμα λάθος πληροφορίες, «το διαδίκτυο ποτέ δεν θα μπορέσει να υποκαταστήσει το βιβλίο».

Το βιβλίο ή επιστημονικό είναι ή λογοτεχνικό ή τεχνικό, κ.ο.κ. αποτελεί το μέσω εκείνο που μπορεί και βοηθάει την ανάπτυξη της κρίσης – αξιολόγησης  και θεωρείται βασική πηγή της γνώσης.

Γιαυτό τα εκπαιδευτικά συστήματα όταν αξιολογούνται κρίνονται από το εάν είναι συστήματα που προωθούν την γνώση μέσω του ενός βιβλίου ή προσπαθούν να αναπτύξουν την κριτική – επιστημονική  γνώση μέσα από πολλά βιβλία. Άρα όλα είναι θέματα παιδείας. Πως είναι λοιπόν δυνατόν σήμερα που ζούμε σε ένα πολύπλοκό και αλληλοεξαρτώμενο κόσμο οι φορείς διαμόρφωσης (εκπαιδευτική κοινότητα: δάσκαλοι-καθηγητές)του κριτικού πνεύματος να μην αποδέχονται την αξιολόγηση;

Αρτεμάκης Μιχάλης

artemakism@ameksa.gr

Γερμανοί Τραπεζίτες και Πολιτικό σύστημα

Γιατί αυτή η οργίλη αντίδραση των Γερμανών Τραπεζιτών και της Bundesbank που χαρακτηρίζουν το πρόγραμμα της ΕΚΤ και του Μάριο Ντράγκι «απαράδεκτο»,  «στα όρια του mobbing», και ότι η ΕΚΤ «δεν νομιμοποιείται να παίρνει παρόμοιες αποφάσεις»; Μόνο επειδή θέλουν να υπερασπιστούν την παραδοσιακή γραμμή της Bundesbank, που για πολλές δεκαετίες είναι μεταξύ των κεντρικών τραπεζών με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στο κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους Τραπεζίτες που αντιτάσσονται στο Πρόγραμμα Ντράγκι, είναι την ίδια στιγμή και οι κύριοι υποστηρικτές της εξόδου της Ελλάδος από το Ευρώ. Μόλις χθες ο κος JURGEN STARK ex-επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ, δήλωσε ότι μια έξοδο της Ελλάδος από το Ευρώ «θα ήταν ακριβή, όμως διαχειρίσιμη». Την ίδια στιγμή μεταξύ των Γερμανών πολιτικών μάλλον φαίνεται να αλλάζει το κλίμα και να ενισχύονται οι τάσεις εκείνες της αλληλεγγύης και της παραμονής της χώρας μας στο Ευρώ, στην βάση βέβαια της τήρησης των δεσμεύσεων μας, που είναι ασφαλώς και το αίτημα όλων των ευρωπαίων εταίρων μας.

Είναι αυτό που γράφει ο Π. Κονδύλης στο βιβλίο του «Από τον 20^ο στο 21^ο αιώνα»,Θεμέλιο 1998  «Η αλληλεγγύη προκύπτει όταν το πρόβλημα της λήψεως αποφάσεων λύνεται δεσμευτικά, αδιάφορο που εδράζεται η δεσμευτικότητα, αλλιώς είτε δημιουργείται άμεση σύγκρουση, είτε επικρατούν οι κεντρόφυγες δυνάμεις με βάση την αρχή «ο σώζων εαυτών σωθήτω».

Είναι ακριβώς όλο αυτό το κλίμα που έχουμε έντονα ζήσει όλη αυτή την περίοδο από τότε που ξεκίνησε η κρίση χρέους μεταξύ των χώρων του Νότου – Βορρά της Ευρωζώνης, με την εμφάνιση και διάδοση των ισχυρών κινημάτων ευρωσκεπτικισμού, τόσο στις χώρες του Βορρά όσο και στις χώρες του  Νότου, που βάζει σε κίνδυνο και απειλή την ίδια την ιδέα - δημιουργία της Ε.Ε.

Αυτό φαίνεται οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και ιδιαίτερα οι Γερμανοί άρχισαν να το συνειδητοποιούν, (όχι όμως προς στιγμή από ότι φαίνεται) και οι Γερμανοί Τραπεζίτες.

Το ερώτημα είναι θα δράξει την ευκαιρία και το κλίμα αλλαγής που άρχισε να διαφαίνεται και το δικό μας πολιτικό σύστημα, για την παραμονή της χώρας στο Ευρώ και την ριζική αλλαγή του παρασιτισμού Ελληνικού Καπιταλισμού;

Θα στοιχηθεί η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας μας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με την Πολιτική ή με τους ακραίους Γερμανούς τραπεζίτες;

Αρτεμάκης Μιχάλης

artemakism@ameksa.gr     

Η κρίση μπορεί να αποτελέσει την διέξοδο για το πολιτικό σύστημα της χώρας;

Μάριο Μόντι, ο Ιταλός Τεχνοκράτης – Πρωθυπουργός, που ξανάδωσε στην χώρα του, την χαμένη αξιοπιστία της, μετά από την διακυβέρνηση του κλόουν πρωθυπουργού – Σύλβιο Μπερλουσκόνι. Μήπως σε κάθε ιστορική περίοδο, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία με τους εκπροσώπους της, στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας, μπορεί να μην  λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά, με μια κυβέρνηση τεχνοκρατών;

Αυτό νομίζω σχετίζεται με τον λαϊκισμό που μπορεί να κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα μιας χώρας. Θυμίζω ότι στην Ιταλία το νέο πολιτικό σκηνικό και τα κόμματα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή της χώρας έχουν προκύψει μετά από μια βαθιά κρίση διαφθοράς των κομμάτων που κυριάρχησαν στην διακυβέρνηση της χώρας, μετά τον πόλεμο και που οδήγησε στην διάλυση του Σοσιαλιστικού και Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Παράλληλα με την δημιουργία νέων όπως το Κόμμα της Ελευθερίας του Μπερλουσκόνι, της Συντηρητικής Συμμαχίας (μεταφασίστες) του  Φίνι και της Λίγκας του Βορρά του Μπόσι, που αποτέλεσαν και το νέο μπλόκ της  κεντροδεξιάς κυβερνητικής εξουσίας, πλάι στα ιστορικά κόμματα της Αριστεράς κεντροαριστερά, που μετεξελίχθηκαν μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Αυτά τα κόμματα του νέου μπλόκ κυβερνητικής εξουσίας της κεντροδεξιάς, με τον έντονο Λαϊκισμό τους και την ενδυνάμωση της ψήφου συναλλαγής «…εξελίσσονται σε κόμματα συναλλαγής υιοθετώντας και ενσαρκώνοντας το μοντέλο του πελατειακού πολιτικού συστήματος», όπως γράφει και ΝΟΜΠΈΡΤΟ ΜΠΟΜΠΙΟ στο βιβλίο του «Το μέλλον της δημοκρατίας» στο οποίο κάνει μια πολύ χρήσιμη διάκριση μεταξύ της ψήφου γνώμης και της ψήφου συναλλαγής.

Τα ίδια αυτά κόμματα βρισκόμενα στην εξουσία αποδεικνύονται ανίκανα να διαχειριστούν περιόδους σοβαρών κρίσεων, όπως έγινε και με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, που οδηγήθηκε σε παραίτηση λόγο του λαϊκισμού, αναξιοπιστίας και ανικανότητας της και το σχηματισμό της κυβέρνησης τεχνοκρατών του Μάριο Μόντι.

Πάντως η συμβολή του καθηγητή Μάριο Μόντι δεν ήταν καθοριστική μόνο για την χώρα του την Ιταλία, άλλα για το σύνολο της Ευρωζώνης, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν τυχαίο το κύρος του μεταξύ των θεσμών της Ε.Ε., όπου είχε υπηρετήσει και σαν Επίτροπος.

Συμπερασματικά: οι κρίσεις δεν οδηγούν πάντα σε διεξόδους το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, μπορεί να το οδηγούν και σε πισωγύρισμα. Μάλλον αυτό συνέβη και στην γειτονική μας χώρα, με την κυριαρχία του Μπερλουσκονισμού μετά την «κρίση των μιζών του Μιλάνου» στην δεκαετία του 90. Αυτό σαν δίδαγμα και σκέψη ως προς τα καθ’ημάς.

Αρτεμάκης Μιχάλης

artemakism@ameksa.gr

ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Υπάρχει άλλος δρόμος Τουριστικής Ανάπτυξης του Ν. Χανίων εκτός του Μαζικού Τουρισμού; Πρέπει να διαφοροποιηθεί το Τουριστικό Μοντέλο μας και προϊόν για να γίνει πιο βιώσιμο και αποδοτικό για τα επόμενα χρόνια; Είναι δυνατή η οργανική σύνδεση του πρωτόγεννη τομέα κύρια και δευτερογενή με Τουρισμό και Υπηρεσίες; Γιατί είναι πολύ ακριβές οι υπηρεσίες και η εστίαση, παρά την σημαντική μείωση του κόστους εργασίας, λόγο κρίσης; Είναι δυνατόν να συνεχίσει η υπερπροσφορά των υπηρεσιών με το άνοιγμα νέων επιχειρήσεων ιδιαίτερα στις τουριστικές υπηρεσίες; ή πρέπει να γίνει στροφή σε νέες και ποιοτικές υπηρεσίες ιδιαίτερα για νέους που θα στηρίξουν την ανάπτυξη μορφών εναλλακτικού & πράσινου τουρισμού; Γιατί είναι διαδεδομένη τόσο πολύ η παραοικονομία, φοροδιαφυγή και μαύρη εργασία στο τουριστικό τομέα; όποιος νομίζει ότι μπορεί να πάρει μέρος σε αυτό το διάλογο με ιδέες και απόψεις είναι καλοδεχούμενος. Πιστεύω σήμερα μια από τις δυνατές λύσεις διεξόδου από την κρίση είναι και αυτή. Η μεγάλη φούσκα που είναι δυστυχώς το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, η αντεστραμμένη πυραμίδα όπως την ονομάζουν πολλοί, με την στενή παραγωγική βάση και τις υπηρεσίες στην κορυφή, αποτελεί και ένα από τους βασικούς λόγους της κρίσης και της χρονικής της διάρκειας. Είναι το λεγόμενο Στρατηγικό Ελλειμμα Ανάπτυξης σύμφωνα με τους Οικονομολόγους. Κίνητρο για το διάλογο είναι οι φωτογραφίες του ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4 Σούγιας - Αγίας Ρουμέλης, σας πληροφορώ ότι είναι μιας από τις πιο σπάνιες διαδρομές και εναλλαγές τοπίου που υπάρχει στην Κρήτη. Όλοι αυτοί οι σπάνιοι φυσικοί πόροι κινδυνεύουν να καταστραφούν τα επόμενα χρόνια, από την διάβρωση των εδαφών, την εγκατάλειψη των μονοπατιών, την υπερβόσκηση και την ελεύθερη βοσκή της κατσίκας, τις ανόητες ανθρώπινες παρεμβάσεις, που προσβάλλουν το Κρητικό τοπίο, και την μάνα φύση που για αιώνες μας έχει χαρίσει, και έχουμε την υποχρέωση να τους μεταβιβάσουμε στις επόμενες γενιές αναλλοίωτους. Η Κρήτη δυστυχώς κινδυνεύει  κύρια από μας, και είναι θέμα συλλογικής ευθύνης των Κρητικών η σωτηρία της.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Ένοιωσα θυμό και αγανάκτηση, παρακολουθώντας το σκοτεινό σόου Μιχαλολιάκου από τις Θερμοπύλες. Ξαναγύρισαν οι μνήμες από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, όταν τα όνειρα μας πνιγόταν κάτω από την Χούντα των Συνταγματαρχών, της αλήστου μνήμης τριανδρίας ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΑΤΑΚΟΥ – ΜΑΚΑΡΕΖΟΥ και του «αόρατου δικτάτορα» της ΕΣΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ.

Όταν για αυτούς που οδήγησαν την χώρα στην τραγωδία της Κύπρου, ακουγόταν όλο και περισσότερες φωνές, στις τελευταίες εκλογές, ιδιαίτερα μεταξύ πολλών νέων «ότι κυβέρνησαν δίκαια» σε σχέση με τους «φαύλους» πολιτικούς της δημοκρατικής μας μεταπολίτευσης, και ονειρεύονται την επάνοδο σε αυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα τύπου Χ.Α. σαν την λύση στην σημερινή σοβαρή κρίση που περνά η χώρα μας.

Για όλους αυτούς καλό είναι να ανασκαλέψουμε ξανά την ιστορική μας μνήμη, και να θυμηθούμε τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου και την επιστράτευση του 1974:

-          Μιας χώρας τελείως διαλυμένης, χωρίς κανένα αξιόμαχο στο στρατό, με τα κιβώτια που αντί για πυρομαχικά, ήταν γεμάτα πέτρες, τους επίστρατους στους δρόμους με σαγιονάρες αντί για αρβύλες, και τα απαρχαιωμένα Μ1 του πολέμου της Κορέας να κρέμονται με σπάγκους.

-          Την πλήρη διάλυση της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, η οποία χωρίς κανένα σχέδιο, προχώρησε στην επιστράτευση και κανένας δεν γνώριζε που έπρεπε να παρουσιαστεί, με την απώλεια σχεδόν ολόκληρης της μοίρας καταδρομών των Αγίων Αποστόλων Χανιών που την έστειλαν σε σίγουρο θάνατο στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, κλπ, κλπ.

-          Μιας χώρας, διεθνώς απομονωμένης και στο περιθώριο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων, αφού είχε παγώσει η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ, λόγο κατάλυσης της δημοκρατίας και της ύπαρξης πολιτικών κρατούμενων.

Αυτή την Ελλάδα και αυτούς τους «πατριώτες», θέλουν να αναστήσουν Μιχαλολιάκος και Χ.Α., με τις εκδηλώσεις τύπου Θερμοπυλών, όπου το σκοτεινό πρόσωπο του φασισμού, κάνει τα πρώτα βήματα, μετά την εκλογική επιτυχία του 7%, εκτοξεύοντας απειλές «να ακονίζονται οι ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια» και το «εσείς είσαστε τα τάγματα εφόδου» ενάντια στην δημοκρατία και το «σιχασιά» ενάντια στο κοινοβουλευτισμό.

Η δημοκρατία μας και το δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών αυτής της χώρας, έχουν την υποχρέωση, να απαντήσουν και να ξαναθυμηθούμε το σύνθημα «ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ»

Αρτεμάκης Μιχάλης

artemakism@ameksa.gr