Σχολιάζοντας την επικαιρότητα

Το τέρας στο Φράγμα των Ποταμών

Ο κροκόδειλος στο Φράγμα των Ποταμών Αμαρίου. Μου κάνει εντύπωση ότι ουδείς μέχρι στιγμής έχει θέσει το απλό ερώτημα: Καλά ρε μάγκες πως βρέθηκε το τέρας στη λίμνη; Όταν όλοι ξέρουμε ότι το πιο επικίνδυνο ιθαγενές τέρας στο νησί είναι ο σκορπιός!

Πιθανόν να το μετέφερε κανένα σύννεφο από την Β. Αφρική λόγω των μουσώνων που έπνεαν όλη αυτή την περίοδο. Ή το πιθανότερο κάποιος «υπερ-ευφυής» συμπατριώτης μας, σκέφτηκε να εμπλουτίσει το ζωικό βασίλειο και την πανίδα της περιοχής με ένα κροκόδειλο!

Η περιοχή Αμαρίου παρά το φυσικό κάλος της, έχει μείνει τουριστικά πίσω. Άρα πονηρά σκεπτόμενος ο συμπατριώτης μας, μια καλή ατραξιόν θα ήταν η εμφάνιση  ενός τέρατος. Και αφού δεν μπορούσε να είναι ανάλογο του Λοχ Νες της Σκωτίας σκέφτηκε το κροκόδειλο που κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να είναι και αλιγάτορας. Πάντως η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να γίνει πρώτο θέμα όχι μόνο στα τοπικά ΜΜΕ αλλά και στα εθνικής εμβέλειας.

Η μικρή ΔΕΗ

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέτρο νεοφιλελεύθερο, οι κρατικοποιήσεις είναι μέτρο σοσιαλιστικό. Ή διαφορετικά το ένα χαρακτηρίζει την Δεξιά και το άλλο την Αριστερά.

Μπορεί κανείς σήμερα να υποστηρίζει αυτές τις απόψεις; Επενδύοντας  μάλιστα τα γεγονότα, με όρους όπως «εκποίησης και ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας», ή «προδοσίας», αντιπαραβάλλοντας με ιστορικά γεγονότα της κατοχής όπως συμβολικά έπραξε ο πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ κος Φωτόπουλος, με την ευκαιρία της επιστράτευσης. Σε τομείς μάλιστα όπως είναι η αγορά της ενέργειας η απελευθέρωση της οποίας αποτελεί συμβατική υποχρέωση της χώρας στα πλαίσια της Ε.Ε., ανεξάρτητα αν εμείς ή καλύτερα τα ισχυρά συμφέροντα, πολιτικά και συνδικαλιστικά του μονοπωλίου της ΔΕΗ την έχουν μπλοκάρει εδώ και μια δεκαετία. 

Το πόσο όμως θετικά μπορεί να λειτουργεί ένα μονοπώλιο έστω και δημόσιο, μπορούμε να το καταλάβουμε, έχοντας την προηγούμενη εμπειρία του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής του κρατικού εθνικού αερομεταφορέα. Όλοι θυμόμαστε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο καταναλωτής με τις συνδέσεις, τον χρόνο αναμονής, την ποιότητα αλλά και το κόστος των υπηρεσιών στις τηλεπικοινωνίες - πριν την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. Αλλά και τι φημολογία αναπτυσσόταν από τους συνδικαλιστές στην περίπτωση ιδιωτικοποίησης του.  Τελικά συνέβησαν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστήριζαν οι συνδικαλιστές με την απελευθέρωση της αγοράς, τον ανταγωνισμό και «το ξεπούλημα του ΟΤΕ». Το ίδιο χαρακτηριστικό ήταν και το παράδειγμα με την Ολυμπιακή, και το πόσο στοίχησε για χρόνια στο Έλληνα φορολογούμενο.    

Όπως εύστοχα σημειώνει ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ στο βιβλίο του «Η καλή κοινωνία», «η ιδιωτικοποίηση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται δογματικά και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται a priori σε όλες τις περιπτώσεις θετικά ή αρνητικά, αλλά να εξετάζεται κατά περίπτωση». Αυτό προϋποθέτει τον διάλογο γύρω από θέσεις στα ζητήματα του νέου παραγωγικού πρότυπου για την χώρα και όχι τις στρατηγικές της έντασης και τις αντιπαραθέσεις για ικανοποίηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Οι μανιχαϊστικές δοξασίες έχουν προ πολλού ξεπεραστεί σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, ορισμένοι όμως συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μπορεί να εφαρμόζονται στη χώρα μας τον 21^ο αιώνα. Εκτός και αν πιστεύουν ότι δεν είμαστε τμήμα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς, αλλά μόνο μια γεωγραφική γωνιά της βαλκανικής.

Ευελιξία και το Σύμφωνο Σταθερότητας

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η Ιταλία με επικεφαλή τον Ματέο Ρέντσι έχει για στόχο της την ευελιξία στη εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας. Αυτό σημαίνει το ξεπέρασμα των πολιτικών της μονόπλευρης λιτότητας και η σταθερότητα να συνδυάζεται με την ανάπτυξη και τη απασχόληση.

Η τήρηση του συμφώνου σταθερότητας δεν νοείται χωρίς την ανάπτυξη, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ο Ιταλός πρωθυπουργός απευθυνόμενος στην αδιαλλαξία των Γερμανών  ως προς την σταθερότητα και τις πολιτικές λιτότητας. Ο Ματέο Ρεντσι τονίζει ότι δεν «αμφισβητεί τους κανόνες του συμφώνου σταθερότητας» όμως για τις χώρες που προωθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη ευελιξία, όπως είναι να μη προσμετρούνται στις δημόσιες δαπάνες οι ψηφιακές υποδομές, οι δαπάνες για την παιδεία να μην προσμετρούνται επίσης στα ελλείμματα, ή να υπάρχουν μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια για την υλοποίηση των δημοσιονομικών. Οι Γερμανοί πάντα «επιφυλακτικοί» αντιτείνουν ότι συμφωνούν με την ανάπτυξη όμως οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί «να αποτελέσουν άλλοθι» για χαλάρωση των πολιτικών σταθεροποίησης των οικονομιών της Ευρωζώνης και ειδικά των χωρών του Νότου. Τελικά σε αυτή τη διελκυστίνδα ποιος θα είναι ο νικητής; Ο Ματέο Ρέντσι που προσπαθεί να εκφράσει και την σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά και σοσιαλδημοκρατία, έναντι της ‘Ανγκελα Μέρκελ και των Ευρωπαίων συντηρητικών ή το αντίθετο; Γεγονός είναι ότι οι βασικοί πρωταγωνιστές σε Ευρωπαϊκό επίπεδο θα είναι οι δύο παραπάνω πολιτικοί.              

artemakism@ameksa.gr