Είναι έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το τελευταίο νέο από την ΚΟΥΜΟΝΔΟΥΡΟΥ είναι ότι μέχρι την Παρασκευή, θα δώσει το νέο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ του στη δημοσιότητα.

Αλήθεια γιατί; το μέχρι χθες πρόγραμμα του, αφορούσε άλλη χώρα ή άλλη πραγματικότητα από τη σημερινή;

Ή από την στιγμή που έγινε κόμμα εξουσίας, θα πρέπει από τις ΓΕΝΙΚΟΥΡΕΣ όπως λέει και ο Σ. Ράμφος να γίνει πολύ συγκεκριμένος με 1,2,3,…; Λες και η αντιπολίτευση στις σύγχρονες δημοκρατίες δεν έχει ένα ισχυρό θεσμικό ρόλο, εκτός από το να ελέγχει και να συνδιαμορφώνει πολιτικές, ανεξάρτητα αν συμμετέχει ή όχι σε κυβερνητικά σχήματα.

Αυτή ήταν και είναι μια από τις σοβαρές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος μεταπολιτευτικά, ότι δηλαδή η αντιπολίτευση είχε ρόλο τζογαδόρου «ελπίδων» και «ψευδαισθήσεων» με μοναδικό σκοπό το κομματικό όφελος, κομματοκρατία, αύξηση ψήφων ή επιστροφή στην εξουσία για τα κόμματα του μέχρι χθες δικομματισμού.

Για δε την αριστερά ισχύει αυτό που γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης το 1991, Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας.  «Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτή παρουσιάζεται η θέση της «αριστεράς», η οποία, όντας οιονεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα «λαϊκά» αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός» - υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο «λαός» να ζητά την εκποίηση αυτήν». Όσοι έχουμε θητεύσει για μεγάλες χρονικές περιόδους στα κόμματα της ιστορικής αριστεράς, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι κυρίαρχο στοιχείο στο προγραμματικό της λόγο, ήταν η υπέρβαση του συστήματος, και ήταν και βασικός λόγος που διαμόρφωνε την κυρίαρχη ιδεοληψία της ότι αποτελεί «αντισυστημική» πολιτική δύναμη.

Αυτό ασφαλώς δεν χαρακτήριζε το σύνολο των ρευμάτων της, αλλά τον κυρίαρχο και ηγεμονικό ρόλο και τον έλεγχο στους κομματικούς μηχανισμούς είχαν οι «αντισυστημικές» απόψεις. Είναι αποκαλυπτική η τελευταία συνέντευξη του Λ.Κύρκου στους φακέλους του Παπαχελά, όταν λέει με πίκρα «ότι έχω απομονωθεί από το ίδιο μου το κόμμα, γιατί με κατηγορούν ότι θέλω να το κάνω ουρά του ΠΑΣΟΚ», ή επιθέσεις που γινόταν στο Μιχάλη Παπαγιανάκη για τις ιδιαίτερες απόψεις του, για την λειτουργία του κράτους, κλπ.

Αποτέλεσμα, οι όποιες προσπάθειες, για μετατροπή και αλλαγή στην πολιτική κουλτούρα της, δηλαδή στη μετατροπή της σε μια σύγχρονη μεταρρυθμιστική αριστερά που θα έχει στόχο την ριζική μεταρρύθμιση του Ελληνικού Καπιταλισμού, ιδιαίτερα μετά το 1989 και όχι την υπέρβαση του, κατέληγε σε συγκρούσεις εντός της Αριστεράς και οδηγούσαν σε αποχώρηση ομάδων και στελεχών της με τελευταία την αποχώρηση της Ομάδας Κουβέλη και ότι είχε εναπομείνει από την ανανεωτική αριστερά με την δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.

Σήμερα η χώρα, βρίσκεται σε μια τραγική στιγμή. Ίσως τη χειρότερη στην μεταπολιτευτική της ιστορία. Η οικονομική κρίση, δεν μπορούσε να μην αμφισβητήσει το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα το δικομματισμό, που είχε κυρίαρχο ρόλο στην μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή της χώρας, άρα φέρει και την κύρια ευθύνη για την σημερινή τραγωδία.

Παράλληλα το εκλογικό σώμα με την ψήφο του, την «ψήφο οργής» όπως χαρακτηρίζεται, απαιτεί η χώρα να κυβερνηθεί, όχι πλέον από αυτοδύναμες κυβερνήσεις αλλά από κυβερνήσεις συνεργασίας.

Δεν νομίζω να υπάρχει πολίτης σ’αυτή την χώρα που να μην το αντιλαμβάνεται, τόσο από την καταγραφή του αποτελέσματος στη κάλπη, της 6^ης Μαΐου, όσο και στις δημοσκοπήσεις στην συνέχεια.

Επίσης αυτό που φαίνεται ότι προκύπτει στην σημερινή συγκυρία, είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ρυθμιστή. Γιατί απλά ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης κάτω από το βάρος της λιτότητας, διατυπώνει την βούληση «να δοκιμάσουμε κάτι άλλο πέρα από τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα και βλέπουμε». Αυτή την τάση στην κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ την έκφρασε με ένα ιδιότυπο εθνο-λαϊκίστικο πολιτικό λόγο που όπως  λέει και Μίμης Ανδρουλάκης   «Ο αμφίσημος λαϊκίστικος λόγος που λέει στον καθένα ότι θέλει να ακούσει θα μπει σε φοβερή δοκιμασία με απροσδόκητες ανακατατάξεις ίσως και προς το χειρότερο».

Γιατί;

Άμεσα ο καθένας μας και σαν χώρα θα πρέπει να απαντήσουμε:

Πρώτων. Στο σημείο που βρίσκεται η χώρα, δεν επιτρέπεται χάσιμο χρόνου, η ώρα μηδέν πλησιάζει που είναι η πλήρης και άτακτη χρεωκοπία της και η πιθανή  έξοδο από το Ευρώ.

Δεύτερον. Όλοι μας πρέπει στις 17 Ιουνίου να ψηφίσουμε με στόχο να προκύψει ισχυρή κυβέρνηση ικανή να θέλει και να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους εταίρους μας.

Τρίτον. Για να υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση κεντροδεξιάς ή κεντροαριστεράς κατεύθυνσης ή κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θεωρώ σαν την ποιο σοβαρή και ρεαλιστική λύση, θα πρέπει τα κόμματα στο σύνολο τους να παρουσιάσουν και να συμφωνήσουν, προεκλογικά σε ένα Εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, εκσυγχρονισμού – αναγέννησης του κράτους, και διατύπωσης ενός νέου αναπτυξιακού παραγωγικού μοντέλου για την χώρα στα πλαίσια του καταμερισμού σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Ένα πρόγραμμα άμεσων και ρεαλιστικών στόχων.

Το ερώτημα μου σαν πολίτης αυτής της χώρας, και όχι κάποιας άλλης που θα επιθυμούσα, είναι, το πολιτικό μας σύστημα με όλες τις παθογένειες του, μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο στόχο;

Απάντηση: αν πάρουμε σαν δεδομένο την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης, μετά το αποτέλεσμα της 6^ης Μάιου, η απάντηση είναι όχι.

Άρα υπάρχει ελπίδα; Θέλω να πιστεύω ναι. Σε τελευταία ανάλυση η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Όμως πιστεύω ότι οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον της χώρας είναι πλέον πολύ μεγάλες, και αυτό δεν μπορεί να ερμηνεύεται απλοϊκά, σαν κατηγόρια από ορισμένα στελέχη του. Απλά ο ρόλος του μετά τις εκλογές είναι σημαντικός ο οποίος αν δεν αναπροσαρμόσει τις πολιτικές του, σε ρεαλιστικούς στόχους, που θα παίρνουν υπόψη τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης, στην Ευρώπη, την αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας για τις συνεργασίες, αυτό αφόρα το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, δεν μπορεί να έχει μια θετική και χρήσιμη συμβολή στην έξοδο από την κρίση, αλλά θα παραμένει δύναμη διαμαρτυρίας.

Ορισμένες από τις πρόσφατες παρεμβάσεις στελεχών του, φαίνεται να αφήνουν τέτοια περιθώρια. Και εκτιμώ ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε το νέο πρόγραμμα του. Πιστεύω επίσης ότι καθήκον της πολιτικής είναι ο σεβασμός του δημοκρατικού διαλόγου με βάση τις θέσεις, και όχι τις κραυγές και τους αφορισμούς. Καλό είναι όσοι βγαίνουν στα παράθυρα της  TV, να συμβάλλουν στην πληροφόρηση και ενημέρωση των πολιτών και όχι στην παραπληροφόρηση και στο κομματικό φανατισμό. Η δημοκρατία υποστηρίζει η κοινωνιολογία έχει μια τυπική πλευρά που είναι το δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά έχει και μια ουσιαστική της πλευρά που είναι η διαμόρφωση πληροφορημένων – απαιτητικών πολιτών.

Τα συνθήματα και οι φανατισμοί δεν βοηθούν, ούτε τα κόμματα ούτε την δημοκρατία, αντίθετα οδηγούν σε διχασμούς που η ιστορία μας διδάσκει πόσο ακριβά τους έχουμε πληρώσει.

Πιστεύω τελικά να πρυτανεύσει, η ευθύνη, η μετριοπάθεια και η λογική σ’αυτή τη χώρα. Γιατί αυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας και το μέλλον της νέας γενιάς.