Η συζήτηση ήταν πολύ έντονη με τα πάνω της και τα κάτω της. Παρουσιάζε πολλά κρεσέντο όχι μουσικά ή φωνητικά αλλά ασυναρτησίας στο πολιτικό λόγο. Η συζήτηση ήταν περισσότερο μονόλογος παρά διάλογος. Αιτία ή σκοπός, να αντιληφθώ όσο το δυνατό καλύτερα ποιο είναι το κοινωνικό και οικονομικό προφίλ ενός εκκολαπτόμενου Χρυσαυγίτη, αυτούς που μέχρι χθες αποκαλούσαμε «μη προνομιούχους». Και που σήμερα η κρίση, μαζί με άλλες κατηγορίες εργαζομένων, άλλους τους έχει οδηγήσει ήδη στη κοινωνική εξαθλίωση και την ανεργία, και άλλοι βλέπουνε το κίνδυνο να είναι μπροστά τους. Αυτό δεν είναι μια απλή διανοητική περιέργεια αλλά μέθοδος για να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα την πραγματικότητα. Αφήνεις το άλλο να διαλέγεται με τον εαυτό του και τα φοβικά του σύνδρομα και παρεμβαίνεις μόνο με κοφτά ερωτήματα για να του δίνεις κίνητρο να συνεχίζει.
Έτσι ο συνομιλητής μου, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι είναι «Εθνικιστής» και όχι Φασίστας ή Ναζί. Ότι μέχρι χθες ήταν μέλος του Πασοκ και φανατικός ψηφοφόρος του, μέχρι που αντιλήφθηκε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι «λαμόγια και πουλημένοι». Ότι το πρόβλημα αυτης της χώρας είναι οι ξενοι, και θα πρέπει να φύγουν όλοι τους. Ότι αυτοί είναι που παίρνουν τις δουλειες και τα επιδόματα ανεργίας.
Η κρίση σύμφωνα με τον συνομιλητή μου, δεν είναι πραγματική αλλά απλώς ένα «σχέδιο» ή καλύτερα μια «συνωμοσία» των ξένων και ειδικά των Γερμανών, με μοναδικό στόχο να μας εξαγοράσουν αντί πινακίου φακής.
Αυτός βέβαια μέχρι χθες σε όλη τη περίοδο της ευμάρειας και της ανεμελιάς ήταν από τους πρώτους που κάθε λίγο και λιγάκι εκποιούσε ένα κομμάτι γης στους ξένους για να ικανοποιεί τις ηδονές της καθημερινότητας του σε μια καταναλωτική κραιπάλη και σε αρκετές περιπτώσεις ανερμάτιστη ζωή που έκανε. Κυρίαρχο στοιχείο στη αξιακή του κουλτούρα ήταν η κατανάλωση και η ικανοποίηση κάθε επιθυμίας λογικής ή και παράλογης, με τον ελάχιστο μόχθο. Όπως επίσης αρκετές φορές είχε προσφύγει στη θαλπωρή του βουλευτικού γραφείου, για ρουσφέτια ή να αντιμετωπίσει μικροπροβλήματα παραβατικότητας, που τον απασχολούσαν. Αυτός είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους της μεσαίας τάξης σε ημιαστικές - αγροτικές περιοχές, έντονης τουριστικής ανάπτυξης της Κρήτης. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μέλος, ψήφιζε Πασοκ και δήλωνε «Σοσιαλιστής». Τώρα δηλώνει «Εθνικιστής» και ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής.
Θεωρεί ότι καλύτερη περίοδο για τη χώρα ήταν όταν καταλύθηκε η Δημοκρατία και τη εξουσία πήρε η Χούντα των Συνταγματαρχών, και τους θεωρεί όλους, ηθικά ακέραιους και πραγματικούς πατριώτες. Ασφαλώς δεν έχει ακούσει τίποτα για τα λαμόγια και τα σκάνδαλα με τα «κρέατα Μπαλόπουλου», μαζί με το «Τάμα» ίσως το πιο εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας, κλπ. Ούτε για την τραγωδία της Κύπρου και το τραγέλαφο της γενικής επιστράτευσης το 74, επειδή ήταν πολύ μικρός για να θυμάται.
Αν και το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν του δίδαξε ως όφειλε, ας του θυμίσουμε εν συντομία μερικές από τις Αλήθειες εκείνης της περιόδου.
Τραγέλαφος η επιστράτευση γιατί εκτός του πως έγινε, χωρίς σχέδιο και κανείς δεν γνώριζε που έπρεπε να παρουσιαστεί, δεν υπήρχε καμιά οργάνωση και μέριμνα για εφόδια. Οι επίστρατοι πολύ από αυτούς τους έχε δοθεί ένα όπλο χωρίς σφαίρες από τη περίοδο του πολέμου της Κορέας (Μ1) χωρίς ανάρτηση που το κρεμούσαν στους ώμους με σπάγκο, αντί αρβύλα ήταν με τις σαγιονάρες, κλπ. Πολλές δε ήταν οι μαρτυρίες ότι όταν ανοιγόταν τα κιβώτια με τα πυρομαχικά ήταν γεμάτα από πέτρες; Μέσα σε λίγες ώρες όλος ο μύθος για το αξιόμαχο του στρατού μας που επί 7χρόνια καλλιεργούσε η ΧΟΥΝΤΑ κατάρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Η μόνη βοήθεια που κατάφερε να φτάσει στη μαρτυρική Κύπρο ήταν η μονάδα καταδρομών (ΛΟΚ) των Αγίων Αποστόλων Χανίων που πριν προλάβει να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας είχε σχεδόν αποδεκατιστεί. Στέλνοντας σε σίγουρο θάνατο δεκάδες νέους ανθρώπους, οι επιτελείς του αόρατου δικτάτορα Ιωαννίδη. Να λοιπόν ποιοι ήταν οι Πραγματικοί προδότες που παρόλο που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν δεν είχαν τη στοιχειώδη εθνική και πατριωτική συνείδηση να ζητήσουν έστω μια απλή συγνώμη για το ρόλο τους στη προδοσία της Κύπρου, με τους χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, από τους γονείς των Ελλήνων Λοκατζήδων των Αγίων Αποστόλων που τόσο άδικα χάθηκαν και από τους εκατοντάδες νεκρούς και σακάτηδες του αντιδικτατορικού αγώνα.
Ούτε επίσης θυμάται ή έχει ακούσει ότι στη χώρα είχε καταλυθεί η δημοκρατία και είχε μπει στο γύψο. Ότι η Ελλάδα ήταν απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα και διεθνείς οργανισμούς γιατί καταπατούσε η Χούντα τα Ανθρωπινά Δικαιώματα και τις Πολιτικές Ελευθερίες, και ότι υπήρχαν τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές και στη Γυάρο, αναβιώνοντας την φρίκη του εμφυλίου πολέμου, που είχε τελειώσει πριν 25 χρόνια. Όπως αρκετοί από τους πολιτικούς κρατούμενους εκείνη τη περίοδο ήταν και από τη πλευρά των νικητών. Γιατί είχε πλέον καταλυθεί κάθε έννοια δημοκρατίας. Αυτό είναι το σύστημα που ονειρεύεται να επαναφέρει η Χρυσή Αυγή.
Υ.Γ. Οι περισσότεροι από αυτούς, που δηλώνουν ότι είναι οπαδοί της Χ.Α. που οι δημοσκοπήσεις δυστυχώς τη φέρνουν τρίτο κόμμα, πραγματικά πιστεύω ότι δεν είναι φασίστες ή ναζιστές. Η αγανάκτηση, το αντισυστημικό μένος έχει περισσότερο σχέση με το ότι μέσα από την κρίση που περνούμε ήρθαν τα ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ. Αυτό είναι μια πραγματικότητα που μας εξοργίζει όλους. Όμως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να την ερμηνεύσουμε σωστά. Γιατί φτάσαμε ως εδώ, και να αποδώσουμε τις ευθύνες μέσω της δημοκρατίας μας όχι καταλύοντας την αλλά αντίθετα ενισχύοντας την. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτιστο πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον, του καθενός μας ξεχωριστά αλλά και συνολικά σαν σύγχρονης και δημοκρατικής κοινωνίας.
Μπορεί να θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Χ.Α. όπως και η κρίση είναι ένα κακό όνειρο που μαζί κάποια στιγμή θα εξαφανιστούν. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με όνειρα, αλλά με πραγματικά γεγονότα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ξανά την επανάληψη γεγονότων λίγο πολύ γνωστών, για το πραξικόπημα των συνταγματαρχών του 67.
Όπως ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας πιάστηκαν στη κυριολεξία στο ύπνο όσο αφορά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21 Απριλίου του 1967.
Αυτή τη φορά όταν λέμε ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ στη χώρα μας, θέλω να πιστεύω ότι η δημοκρατία μας είναι αρκετά σταθερή πλέον που θα τον αποτρέψει. Ο δρόμος είναι ένας να μην αφήσουμε να εκκολαφτεί το αυγό του φιδιού, μέσα από την κάλπη.
Αρτεμακης Μιχαλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου