Έχουν γραφεί αρκετά και στο διεθνή τύπο για τους Έλληνες Πλουτοκράτες και την στάση που κράτησαν σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές που πέρασε και περνά η χώρα. Το ίδιο το ΔΝΤ αλλά και η κ. Μέρκελ επανειλημμένα έχουν τονίσει ότι οι πλούσιοι Έλληνες δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στο κόστος της κρίσης. Αλλά ορισμένοι θα πουν ότι αυτοί είναι αναξιόπιστοι γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι αυτοί που μας επέβαλαν τις πολιτικές λιτότητας (austerity) και ότι λένε είναι ψεύτικα λόγια.
Ας δούμε όμως τι έχει δηλώσει ο καθηγητής και πρώην επίτροπος της Ε.Ε. και πρωθυπουργός της Ιταλίας κ. Πρόντι, «οι Έλληνες πλουτοκράτες μοιάζουν με τους εμίρηδες των αραβικών εμιράτων και τους Ρώσους ολιγάρχες, αναφορικά με την χλιδή και την πολυτελή διαβίωση και κατανάλωση τους. Ενώ η χώρα βυθιζόταν στη κρίση, αυτοί την επέτειναν μεταφέροντας τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό ή αντί να επενδύσουν στη χώρα, αγόραζαν ακίνητα στο Λονδίνο».
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Ασφαλώς δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους, όταν ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πλούτου τους που δημιουργήθηκε στη Ελλάδα το φυγάδευσαν στο εξωτερικό, επιτείνοντας την τραπεζική κρίση και την ρευστότητα της αγοράς.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη: πολλοί από τους μικρομεσαίους αποταμιευτές πήραν τα χρήματα τους από τις τράπεζες, οι περισσότεροι για τα στρώματα και τα μαξιλάρια τους. Όμως και αρκετοί αγόρασαν ακίνητα στη γειτονική Βουλγαρία αλλά και στη Τουρκία ή τα πήγαν σε τράπεζες του εξωτερικού.
Όμως το μεγάλο πρόβλημα που δεν πρέπει να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε σαν συντεταγμένη πολιτεία αλλά και σαν κοινωνία είναι το τριπλό πρόβλημα της χώρας. Παραοικονομία – Φοροδιαφυγή – Εισφοροδιαφυγή που υπήρχε στη χώρα προ κρίσης και που σήμερα παίρνει ενδημικές διαστάσεις. Οι κυριότεροι φορείς είναι οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Γιατί η μεγάλη επιχείρηση έχει τον τρόπο της με της νόμιμες φοροαπαλλαγές που της παρέχει ο νόμος να μπορεί να μειώνει την φοροδοτική της ικανότητα νόμιμα. Αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την μικρή επιχείρηση όπως πολλοί ισχυρίζονται.
Η κρίση ανεπιφύλακτα έχει επιδεινώσει τα παραπάνω προβλήματα, που έχουν πάρει σε πολλές περιπτώσεις μορφή χιονοστιβάδας, γιατί εκτός από την οικονομική κρίση, υπάρχει και η απαξίωση ολόκληρου του συστήματος της μεταπολίτευσης με τις ακραίες φωνές που ακούγονται ότι «η χούντα δεν έπεσε το 74», ότι «πρώτα να τα πάρετε από αυτούς που τα έφαγαν και μετά να τα ζητάτε από μας», κλπ, κλπ. Όλα αυτά οδήγησαν στο τραγέλαφο του ξεσηκωμού των Υδραίων καταστηματαρχών στους ελέγχους του ΣΔΟΕ το περασμένο καλοκαίρι, ή στα ποσοστά του 80% φοροδιαφυγής στους δειγματοληπτικούς ελέγχους στις περισσότερες τουριστικές περιοχές της χώρας το περασμένο καλοκαίρι όπου και οι τέσσερεις νομοί της Κρήτης φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις.
Επίσης να θυμίσω ότι υπήρξαν και υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις αλλά και συνδικαλιστές που ευθέως υποστηρίζουν ότι η φοροκλοπή είναι αναγκαίο όπλο των ΜΜΕ για την επιβίωση τους.
Το ερώτημα τίθεται για εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα της αντιπολίτευσης που έχουν εξαγγείλει ότι έχουν, ή επεξεργάζονται ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Πως είναι δυνατόν να στηρίζουν το πλιάτσικο της φοροκλοπής, δικαιολογώντας το μάλιστα σαν «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» ενάντια στους «ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ», δηλαδή στους φορολογούμενους των άλλων χώρων της Ευρωζώνης. Ή λόγο μη φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου, ξεχνώντας ότι η ραχοκοκαλιά όλων των τομέων στο ιδιωτικό τομέα της οικονομίας είναι οι ΜΜΕ, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες.
Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Φοροδιαφυγή είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ στην πλειοψηφία τους για της μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και Ελεύθερους Επαγγελματίες. Ασφαλώς η «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» τους το μόνο στόχο που πετυχαίνει μέχρι στιγμής, είναι να μεταφέρει όλο νέα πρόσθετα μέτρα και επιβαρύνσεις στα μόνιμα υποζύγια της φορολογίας τους ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ και ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ. Αυτό πως ονομάζεται; Ισονομία και Ισοτιμία απέναντι στους νόμους της Πολιτείας ή διαρκής οικονομικός εξαναγκασμός και έγκλημα μιας κατηγορίας του πληθυσμού σε βάρος άλλων. Και πόσο προοδευτικό είναι αυτό από την κοινωνική και ταξική σκοπιά;
Ευτυχώς που η κρίση έχει αναδείξει και φέρει σε πρώτη γραμμή όλα τα μεγάλα προβλήματα που μας απασχολούσαν και μας απασχολούν. Όχι επειδή υπάρχει το ΜΝΗΜΟΝΙΟ, αλλά ακριβώς λόγω Μνημονίου είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, σε καθεστώς ιδιότυπης μάλιστα επιτροπείας από τους δανειστές μας. Όχι κρυμμένοι πίσω από το δάκτυλο μας ή σφυρίζοντας αδιάφορα, αλλά γιατί είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να τα αντιμετωπίσουμε βάζοντας τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Για να μας θυμίσουν:
Ότι δημοσιονομικές πολιτικές χωρίς ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, αυστηρές ποινές και ποινικοποίηση της φοροδιαφυγής, σοβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς με ηλεκτρονική διασταύρωση των στοιχείων, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικές και αποδοτικές. Αντίθετα, με τις γνωστές πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα, τη συνεχή αμνήστευση της φοροδιαφυγής με τις περαιώσεις και τις χιλιάδες φορολογικές υποθέσεις να εκκρεμούν για πολλά χρόνια στα φορολογικά δικαστήρια, το δημόσιο οδηγείται να έχει τεράστιες απώλειες δημοσίων εσόδων, αναγκαζόμενο να προσφεύγει στο δανεισμό εσωτερικό ή εξωτερικό με όλα τα επακόλουθα, που αυτό μπορεί να οδηγήσει τη χώρα.
Ότι για την πάταξη της παραοικονομίας απαιτούνται νέες αναπτυξιακές πολιτικές που θα στοχεύουν στη δημιουργία ενός εξωστρεφούς παραγωγικού προτύπου που να στηρίζεται στη καινοτομία και τις νέες τεχνολογίες, με την μεταφορά πόρων από την κατανάλωση στη παραγωγή.
Ότι οι Οικονομικές πολιτικές που θα εφαρμόζει η εκάστοτε κυβέρνηση, θα πρέπει να κατοχυρωθεί και συνταγματικά με την μεγαλύτερη δυνατή εθνική συναίνεση, να προβλέπουν ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, συνάρτηση της οικονομικής συγκυρίας και το έλλειμμα και ο δανεισμός του κράτους δεν πρέπει να υπερβαίνει συγκεκριμένο ποσοστό του ΑΕΠ (εκτός αν συντρέχουν εθνικοί λόγοι).
Ορισμένοι θα υποστηρίξουν ότι τα παραπάνω ήδη προβλέπονται από συνθήκες (Μάαστριχτ) ή αποφάσεις της Ε.Ε. όπως είναι το σύμφωνο σταθερότητας (fiscal compact) που ήδη είναι και νόμος του κράτους. Όμως η συνταγματική κατοχύρωση δίνει μια άλλη πολιτική διάσταση, είναι η αναγνώριση του λάθους μας που μας οδήγησε στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό και στη σημερινή κρίση.
Ότι για ένα κράτος δικαίου αλληλέγγυο στις αδύνατες ομάδες του πληθυσμού, για την άσκηση των βασικών κοινωνικών πολιτικών του, οι κοινωνικές δαπάνες πρέπει να καλύπτονται από τα έσοδα κύρια από την φορολογία – κοινωνικές εισφορές και όχι τα δανεικά.
Γιατί στην οποιαδήποτε διεθνή αναταραχή ή κρίση του οικονομικού κύκλου ο κίνδυνος πτώχευσης (για χώρες υπερχρεωμένες, όπως ήταν δυστυχώς και η Ελλάδα) και κατάρρευσης ενός συστήματος είναι υπαρκτός. Αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να αφορά μόνο τις ελίτ μιας χώρας αλλά ολόκληρη την χώρα. Ας βοηθήσουμε λοιπόν όλοι μας να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από την μεγάλη δοκιμασία που μας έχει οδηγήσει αυτή η κρίση σαν κοινωνία και σαν χώρα. Ο μοναδικός δρόμος είναι εκείνος του διαλόγου της μετριοπάθειας και της δημοκρατίας. Για να φτάσουμε να μην επαναλάβουμε ποτέ πια τα ίδια λάθη, και για να εξασφαλίσουμε ένα βιώσιμο μέλλον για τις νέες γενιές της πατρίδας μας.
Αρτεμάκης Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου