Μετά το "μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή" ο κ.Τσίπρας, μια και η Ε.Ε. τον έχει απομονώσει, προσπαθεί να διευρύνει και να βαθύνει τις σχέσεις του με χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι παραχώρησε μακροσκελή συνέντευξη στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα Pagina 12 της περονίστριας προέδρου Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, που μάλιστα όπως λέει «η χώρα μας είναι πολύ κοντά στη εμπειρία της Αργεντινής». Από που προκύπτει αυτό μόνο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μας το πει. Η Αργεντινή είναι μια πλούσια χώρα με τεράστιους φυσικούς πόρους και ένα πρωτογενή τομέα εξαγωγικό και μια σημαντική βιομηχανία, έχει πληθυσμό 40.301.927 κατοίκους, και ΑΕΠ 771.392 δισ δολ. Είναι η 23η παγκόσμια οικονομία και η τρίτη μεγαλύτερη στην Λατινική Αμερική μετά την Βραζιλία και το Μεξικό. Ασφαλώς και ο κ.Τσίπρας μιας και θεωρεί και την Βραζιλία (πληθυσμός 190.732.694, ΑΕΠ 2.292.303 δις δολ. 2011 6η παγκόσμια οικονομία) μια χώρα υπόδειγμα για άντληση εμπειριών θα πρέπει να μας εξηγήσει και την σχέση του ΔΝΤ και της κυβέρνησης ΛΟΥΛΑ ΝΤΑ ΣΙΛΒΑ το 2002, που έκανε την συμφωνία για την σύναψη δανείου 30 δις δολ. με το ΔΝΤ που στη συνέχεια απογείωσε την Οικονομία της Βραζιλίας ! Πάντως η αναζήτηση του κ. Τσίπρα, δρόμων για το σοσιαλισμό σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, μας θυμίζει «λίγο» το ΠΑΚ του Α. Παπανδρέου στην περίοδο της χούντας. Μόνο που οι ιστορικές περίοδοι και οι αναλογίες είναι τελείως διαφορετικές. Οι ιστορικές εμπειρίες των κινημάτων και ιδιαίτερα της Αριστεράς της Λατινικής Αμερικής, ελάχιστη σχέση έχουν με την Ελληνική πραγματικότητα και την Αριστερά της χώρας μας, πέρα από την αλληλεγγύη που εκφράσαμε και εκφράζουμε στους λαούς της και το αντίστροφο. Όταν διαβάζω περισπούδαστες αναλύσεις για την κυβέρνηση της Ουνιδά Ποπουλάρ (Unidad Popular) του Σαλβαντόρ Αλιέντε στην Χιλή και αναλογίες που ανακαλύπτουν ορισμένοι με το ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Τάσος Παπά), ασφαλώς και δείχνει ότι πέρα από μια επιφανειακή προσέγγιση που μπορεί να τις διακρίνει, αγνοούν παντελώς την ιστορική πραγματικότητα των χωρών αυτών, και την αποικιοκρατική εξάρτηση τους, (μέσω στυγνών στρατιωτικών φασιστικών καθεστώτων, όπως ήταν οι δικτατορίες του στρατηγού Πινοσετ στην Χιλή ή του Βιντέλα στην Αργεντινή, με τα χιλιάδες θύματα και αγνοούμενος) από τις ΗΠΑ. Η αναφορά γίνεται σκόπιμα γιατί στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου ήταν «αν η Ελλάδα αποτελεί ένα μικρό παράδειγμα της Χιλή στην Ευρώπη»; (Grecia fue un poco el paradigm de Chile en Europa?) σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές του Ιουνίου!
Το σημείωμα αυτό το γράφω με πλήρη σεβασμό, σε αγαπητούς φίλους και συντρόφους Χιλιανούς και Αργεντινούς που ζούσαν εξόριστοι στη Δ. Ευρώπη, από τα φοιτητικά μου χρόνια, και συμμετείχαμε μαζί στα κινήματα, και στους αγώνες αλληλεγγύης, ενάντια στα δικτακτορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, αλλά και σε μια ομάδα εργασίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνιας στην έδρα της Οικονομίας, που μαζί με Χιλιανούς – Αργεντινούς – Ιταλούς και Ελλήνες, στο μάθημα της Κοινωνιολογίας είχε σαν ερευνητικό αντικείμενο «Ο ρόλος των μεσαίων στρωμάτων στην ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαντόρ Αλιέντε». Ένας μάλιστα από αυτούς στη συνέχεια σκοτώθηκε στο Σαντιάγκο της Χιλής στο αντάρτικο πόλεων, πριν την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ, αφού είχε εισέλθει παράνομα στην χώρα του. Τι γνωρίζει αλήθεια ο Τσίπρας από Πινοσέτ και Χιλή όταν με την μεγαλύτερη ευκολία, έλεγε πριν ένα χρόνο στο Ελληνικό κοινοβούλιο ότι «η χώρα θυμίζει την Χιλή του Πινοσέτ»;
Αριστερά με ρητορικές και λαϊκισμούς δεν μπορεί να οικοδομήσεις, χαϊδεύοντας αυτιά και από-ιδεολογικοποιόντας τα πάντα, λέγοντας στο καθένα αυτό που θέλει να ακούσει.
Αρτεμάκης Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου