Εδώ και κάμποσες μέρες κάθε πρωί, συναντούσα τον κο Γιώργο.
Διέκρινα κάποια περιέργεια στο βλέμμα του, καθώς τον συναντούσα, και με χαιρετούσε ευγενικά, πάντα με το χαμόγελο. Είναι αυτή η παλιά γενιά Κρητικών που σιγά σιγά φεύγει παίρνοντας μαζί τους και τις αξίες τους.
Σήμερα τον αντάμωσα ξανά 7:15 π.μ., τον είδα να κοντοστέκεται για να με χαιρετήσει όπως πάντα, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι πέρα από τον χαιρετισμό, αυτή τη φορά ήθελε να λύσει και κάποιο μυστήριο που τον απασχολούσε. Μου απευθύνει το λόγο και με ρωτά: για πες κάθε μέρα πρωί – πρωί που πας με το δισάκι σου;
Στους Αγίους Αποστόλους του απαντώ. Και τι πας και κάνεις, γυμναστική; Ναι και μια βουτιά στη θάλασσα του απαντώ. Σοβαρά το λες, αντιτείνει ο κος Γιώργος με τέτοιο κρύο; Σοβαρά του απαντώ. Ε’ μα εσύ είσαι τελείως κουζουλός, με θερμοκρασίες 4 – 5 βαθμούς πας στη θάλασσα;
Αυτό αποτέλεσε την αφορμή για ένα γρήγορο feed-back αναπόλησης αυτής της κουζουλάδας μου όπως την χαρακτήρισε ο κος Γιώργος.
Ξεκίνησα πριν 17 χρόνια την χειμερινή κολύμβηση, το βασικό κίνητρο ήταν η προσπάθεια μου να κόψω το τσιγάρο, αλλά και η στροφή σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής πιο υγιεινό και φυσικό. Η ιδέα είχε πλέον ωριμάσει. Ήταν αποτέλεσμα του συνεχούς αγώνα του πατέρα μου, από τότε που ήμουν φοιτητής να με πείσει να κόψω το τσιγάρο. Παράλληλα ήταν η δουλειά γραφείου που έκανα, τα χρόνια που περνούσαν και η αύξηση του σωματικού βάρους, και η εμφάνιση των πρώτων προβλημάτων, με χοληστερίνες, πίεση, κλπ πέρα από ηλικία και για λόγους κληρονομικότητας.
Όλοι της γενιάς μου, θυμόμαστε ότι το τσιγάρο, ήταν σήμα κατατεθέν. Καπνίζαμε παντού, ντουμάνι στις πολύωρες συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, στις κομματικές μαζώξεις, στις κινηματογραφικές αίθουσες, στα λεωφορεία, αεροπλάνα κλπ. Κάπως ταυτιζότανε και με την χειραφέτηση του ατόμου, ιδιαίτερα μεταξύ των γυναικών. Οι επιπτώσεις από το κάπνισμα τότε δε απασχολούσαν κανένα.
Στο μεταξύ μεσολαβεί και ο θάνατος του πατέρα μου, που αποτέλεσε και την τελευταία αφορμή να αποφασίσω να κόψω το τσιγάρο στην μνήμη του. Όμως το πρόβλημα ήταν μεγάλο και ο εθισμός τρομερός, γιατί ήμουν καπνιστής των 3-4 πακέτων την μέρα και μάλιστα άφιλτρα. Είχα επιχειρήσει να κόψω το τσιγάρο αλλά μετά από λίγο ξανάρχιζα. Έτσι σκέφτηκα να βρω κάποιες δραστηριότητες που θα με βοηθούσαν να κόψω τον ομφάλιο λώρο της εξάρτησης από την νικοτίνη και το εθισμό. Και αυτές οι δραστηριότητες ήταν η άθληση και συγκεκριμένα το ποδήλατο, η συστηματική κολύμβηση σε όλη την διάρκεια του χρόνου (έγινα χειμερινός κολυμβητής) και η ορειβασία. Όλα αυτά σε ηλικία που μόλις είχα διαβεί το σκαλοπάτι των 40 χρονών.
Ήταν μια πραγματική επανάσταση, σε προσωπικό επίπεδο. Χρησιμοποιώ το όρο επανάσταση γιατί μεγάλο μέρος από την γενιά μου είχε ταυτιστεί με αυτή, πιστεύοντας ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο και θα τον κάναμε κόκκινο.
Όμως αυτή, έστω και σε προσωπικό επίπεδο ήταν μια πραγματική επανάσταση, από μικρά ευχάριστα πράγματα που άλλαξε πολλές πλευρές της καθημερινότητας μου. Ήταν πραγματικά μια επανάσταση της καθημερινής ζωής όπως την προσδιορίζει στο βιβλίο της η σημαντική κοινωνιολόγος Αγκνές Χέλερ.
Οι αλλαγές ήταν εντυπωσιακές όσο αφορά την φυσική κατάσταση μου και την απόδοση στην δουλειά, αλλά και οι νέες ανθρώπινες σχέσεις και φιλίες που δημιουργήθηκαν, η ενασχόληση με δραστηριότητες που ικανοποιούν ριζωμένες ανθρώπινες ανάγκες, που η κρίση των πόλεων και του αστικού πολιτισμού μας φέρνουν ξανά στη επιφάνεια, όπως οι σχέσεις ανθρώπου – φύσης και ανθρώπινες σχέσεις.
Η γνωριμία του τόπου μας και του πολιτισμού των ορεινών περιοχών και ιδιαίτερα του υπέροχου φυσικού τοπίου της ενδοχώρας και των σπάνιων οικοσυστημάτων των Λευκών Ορέων και των υπόλοιπων ορεινών όγκων της Κρήτης, της Ελλάδας και της Ευρώπης μέσο του ΕΟΣ Χανίων. Ένα από τα πραγματικά διαμάντια συλλόγων που διαθέτουμε είναι ο Ορειβατικός Χανίων και οι άνθρωποι του. Εκεί πραγματικά γνωρίζεις τι σημαίνει εθελοντισμός χωρίς υλικά κίνητρα, παρά μόνο το πάθος για την ορειβασία, αναρρίχηση και τις άλλες δραστηριότητες που περιλαμβάνει και έχουν σχέση με το βουνό.
Όλα αυτά είναι απλές καθημερινές δραστηριότητες που όμως έχουν γίνει τρόπος ζωής. Έστω και αν χαρακτηρίζονται κουζουλάδες. Για να θυμηθώ ένα από τους πρωτοπόρους τον Α. Πλυμάκη που μας έλεγε πάντα ότι όταν έβλεπαν την δεκαετία του 50 και του 60 τους ορειβάτες στα ορεινά χωριά και στη Μαδάρα, έλεγαν «να ήρθαν οι κουζουλοί».
Μα τι έχω κερδίσει σε προσωπικό επίπεδο; Το λέω απλά και μόνο σαν εμπειρία, απευθυνόμενος όχι μόνο στη νέα γενιά, αλλά και σε όλους που είναι πάνω από τα 40. Μα το πιο απλό πράγμα αυτό που αποτελεί και μια μόνιμη ανθρώπινη ευχή. Υγεία και χαρά. Έτσι δεν επιβαρύνω το σύστημα υγείας, πέρα από γενικές εξετάσεις που κάνω περιοδικά. Νέους φίλους και ανθρώπινες σχέσεις, γεμάτες γέλιο και αστεία που μας θυμίζουν την ξεγνοιασιά από τα παιδικά μας χρόνια. Την απόκτηση νέων γνώσεων και μάλιστα αυτές που ονομάζουμε ολιστικές που μας βοηθούν να επανεκτιμάμε την σημασία και την σπουδαιότητα του φυσικού περιβάλλοντος και τοπίου του τόπου μας, των Χανιών μας, της Κρήτης μας, της Ελλάδας μας, της Ευρώπης μας, όλη της Γής μας.
Αρτεμάκης Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου