Σελίδες

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Απάντηση στο κ. Γιώργο Γυπάκη

Ας μου επιτρέψει ο Γιώργος Γυπάκης να ασκώ το δημοκρατικό μου δικαίωμα της δημόσιας  κριτικής σε πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, σαν απλός πολίτης αυτής της χώρας, το οποίο  κατοχυρώνεται στη δημοκρατία μας με «το δικαίωμα της ελεύθερης άσκησης και έκφρασης του λόγου».
Όπως το έχει και αυτός αναλαμβάνοντας μάλιστα ρόλο «κομισάριου», με χαρακτηρισμούς και αξιολογήσεις τύπου «εχθρεύεστε τη Δημοκρατία, προωθείτε τη δουλεία στις εργασιακές σχέσεις …..κλπ». Από πού προκύπτουν τα παραπάνω σε σχέση με το άρθρο που σχολιάζει ο κ.  Γυπάκης είναι μια άλλη συζήτηση. Περισσότερο μάλλον προέρχεται από μια από τις πολλές ιδεοληψίες του, που την αναφέρει και στην επιστολή του ότι  η περίοδος της κρίσης που διανύουμε είναι «Κανονικός πόλεμος».
Ο λαϊκισμός τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστερας στη χώρα μας δεν είναι ένα φαινόμενο της τελευταίας περιόδου της κρίσης, όπως για πολλές Ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες έχει πάρει περισσότερο χαρακτήρα Ευρωσκεπτικισμού. Ο λαϊκισμός έχει βαθειά τις ρίζες του σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, πού κάποια στιγμή θα πρέπει να αποτιμηθούν οι τεράστιες ευθύνες του και η συμβολή του  στη μεγάλη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, αλλά και το να γίνει μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Στην περίοδο της κρίσης λόγω της πολιτικής και κοινωνικής έκρηξης, τα φαινόμενα του λαϊκισμού, έλαβαν τεράστιες διαστάσεις  μέσω διάφορων ανορθολογικών θεωριών και ερμηνειών γύρω από τα αίτια που μας οδήγησαν στην βαθύτερη μεταπολεμική κρίση αλλά και για τις λύσεις που θα πρέπει να εξευρεθούν. Με διάφορα σενάρια συνωμοσιολογίας, ψεκασμών, «διεθνών τοκογλύφων» που προσπαθούν να εξαφανίσουν το «περιούσιο λάο», της κάθετης διχοτόμησης της κοινωνίας μας με τα «περί πολέμου» από τις πλατείες των «αγανακτισμένων», μέχρι εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε., κλπ. Έγινε προσπάθεια για μια μεγάλη περίοδο να γίνει εκμετάλλευση του θυμού και της απόγνωσης του κόσμου, ιδιαίτερα εκείνων των στρωμάτων που έχουν πληγεί περισσότερο, αλλά και του φόβου έκεινων που κινδυνεύουν ακόμα από την κρίση. Εκμεταλλεύτηκαν ορισμένοι την άγνοια του κόσμου γύρω από θέματα όπως είναι της κρίσης και της  πολυπλοκότητας των λύσεων που απαιτούνται σε μια χώρα που δεν   έχει δικό της νόμισμα και που ανήκει σε μια Νομισματική Ένωση.
Με μια θεολογική αντίληψη ο Γ.Γ.επιχειρεί με ηθικούς χαρακτηρισμους μανιχαϊκού τύπου γύρω από το δίπολο κακοί – καλοί, να κάνει πολιτικές αξιολογήσεις. Θέλω να του θυμίσω ότι αυτό  μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της γλώσσας της θρησκείας όπου οι καλοί κάθονται εκ δεξιών και οι κακοί εξ ευωνύμων του Πατρός. Η σταθερότητα όμως αυτή δειν ισχύει στο πολιτικό λόγο, όπου τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά μπορούν να εκπροσωπούν τη θετική ή αντιστρόφως την αρνητική πλευρά της αντίθεσης. Στην γλώσσα της πολιτικής τόσο οι καλοί όσο και οι κακοί μπορεί να βρεθούν και εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. Αυτό το ζήσαμε    πολύ έντονα στη περίοδο της κρίσης, όπου οι θέσεις των κομμάτων παρουσίασαν εξαιρετική ρευστότητα, ιδιαίτερα γύρω από το δίπολο «μνημόνιο – αντί-μνημόνιο».
Από πού προκύπτει η διαπίστωση σας «διαιρείτε  τους πολίτες σε καλούς και κακούς… για να προκαλέσετε κοινωνικές  συγκρούσεις»; Μήπως από το άλλο ιδεολόγημα σας, ότι η αντίθεση σήμερα της ελληνικής κοινωνίας είναι μεταξύ μνημονίου (κακοί) και αντι-μνημονίου (καλοί) που χαρακτηρίζει τη νέο-θεολογία Αριστερού – Δεξιού λαϊκισμού; Αν θα δεχόμαστε σαν βασική διάκριση σήμερα, την αντίθεση στη κοινωνία και για την υπέρβαση της κρίση το δίπολο ¨μνημόνιο-αντι-μνημόνιο που προτείνει ο Γ.Γ και εξετάζοντας ποιες πολιτικές δυνάμεις συνασπίζονται σαν «αντι-μνημονιακές» θα δούμε ότι ίδια η ζωή τον διαψεύδει πανηγυρικά.
Η όποια αντικειμενική ερμηνεία για τις αιτίες της κρίσης και την υπέρβαση της πρέπει να παίρνει σοβαρά υπόψη: (α) την νέα παγκοσμιοποίηση και την απορρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών με την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων , (β) την συμμετοχή της χώρας μας σε μια νομισματική ένωση, με όλα τα προβλήματα που είχε από την γέννηση της, (γ) την ιδιαίτερη κατάσταση της οικονομίας μας, με το μεγάλο ασθενή το δημόσιο τομέα, για τον οποίο ευθύνεται το πολιτικό μας σύστημα, οι  φορείς του, τα συνδικάτα, οι αντιστάσεις των προνομιακών ομάδων του δημόσιου τομέα σε αλλαγές, η μη έγκαιρη αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας λόγω πολιτικού κόστους, και η λήψη των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών.  Που παράλληλα  με το τεράστιο δανεισμό, ιδιαίτερα την περίοδο 2004-2009, φτάσαμε  στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009.
Αυτά τα προβλήματα εντάθηκαν  και πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις με την εκδήλωση της κρίσης και υπό την πίεση της χρεοκοπίας της χώρας και των αγορών. Έπρεπε να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα (εξυγίανση δημοσιονομικών, διαρθρωτικές αλλάγές) σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν πολλά  λάθη αλλά και να υπάρξουν πολλές κοινωνικές αδικίες. Όμως τα προβλήματα και οι αιτίες προϋπήρχαν των μνημονίων, όπως θα συνεχίζουν να υπάρχουν και μετά αν δεν δοθούν οριστικές λύσεις, όπως είναι π.χ. τα ελλείμματα. Η προσπάθεια αποτροπής διαθρωτικών μεταρρυθμίσεων ισχύει και  σε όλη την διάρκεια διαχείρισης της κρίσης για την περίοδο 2009 μέχρι και σήμερα. Αποτέλεσμα οι πολιτικές  λιτότητας να βαραίνουν και να οδηγούν στη φτωχοποίηση σημαντικά τμήματα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων κύρια του ιδιωτικού τομέα, ενώ πλουτοκρατία και φοροφυγάδες να μένουν στο απυρόβλητο. Την ίδια στιγμή όλοι οι άνεργοι προέρχονται μόνο από τον ιδιωτικό τομέα, ενώ στο δημόσιο που είναι και ο κύριος υπεύθυνος της κρίσης μένει ανέγγιχτος όσο αφορά την απασχόληση. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί δίκαια κατανομή των συνεπειών των βαρών της κρίσης σε σχέση με την ανεργία; και τα κοινωνικά δικαιώματα σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να τα διασφαλίζουνε μόνο  στους απασχολούμενους στο δημόσιο, όταν μάλιστα όλοι συμφωνούν ότι όλα αυτά τα χρόνια έχει λειτουργήσει σαν πελατειακό σύστημα;
Σ’ αυτό το πνεύμα έχουν γραφτεί τα περισσότερα αρθρα μου, αλλά και αυτό που σχολιάζει ο Γ.Γ. «Πολιτική Σταθερότητα και Ανάπτυξη». Για να ξαναθυμίσω την ανάγκη εθνικής συνεννόησης και πολιτικής συναίνεσης για τις λύσεις, τόσο από το πολιτικό συστημα αλλά και κοινωνικούς εταίρους που πολιτικά αποτελεί τον πιο σύντομο και ασφαλή δρόμο εξόδου μας από την κρίση.
Ένα αυτονόητο αίτημα που νομίζω ότι βρίσκει σύμφωνο κάθε πολίτη αυτής της χώρας, ανεξάρτητα αν ανήκει στη Δεξιά ή Αριστερά και διαθέτει κοινή λογική.
Αλλά υπενθύμιζα επίσης ότι θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις «πολιτικές κοκορομαχίες» της μεταπολίτευσης και ο πολίτης να κρίνει αυστηρά πάντα  πολιτικά και να τιμωρει εκείνους που θέλουν να διαμορφώσουν ένα νέο δικομματικό δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα σε μια φάση βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, που έχει θέσει τη δημοκρατίας μας υπό αμφισβήτηση, όπως αποδεικνύουν και τα τελευταία τραγικά γεγονότα.
Τώρα αν όλα αυτά είναι «….άξονες πάνω στους οποίους εδράζεται η ακροδεξιά στη χώρα μας» σύμφωνα με τη επιστολή του Γ.Γ., ας το κρίνει ο κάθε πολιτης που έχει παρακολουθίσει την αρθρογραφία μου σε όλη την περίοδο της κρίσης στα Χανιώτικα Νέα.
Αυτό όμως που θέλω να σημειώσω σαν υστερόγραφο είναι, δεν πρόκειται να παρακολουθήσω το «παραλήρημα  των ιδεοληψιών» του κ. Γυπάκη και δεν πρόκειται να ξανά-απαντήσω σε επιστολή του.
Νομίζω ότι τα «Χανιώτικα Νέα», σαν εφημερίδα αποτελούν το δημοκρατικό βήμα ελεύθερου διαλόγου, και ο καθένας  μπορεί να διατυπώνει δημόσια τις απόψεις του, εντός πλαισίων και δημοκρατικών κανόνων. Αυτό αποτελεί κατά την  γνώμη μου, σημαντική κατάκτηση  της  τοπική μας κοινωνίας, και  είναι και ο βασικός λόγος ότι ο Νομός μας, πανελλήνια, έχει τη πρώτη επαρχιακή εφημερίδα σε ποιότητα και  αναγνώστες μεταξύ των ΜΜΕ του επαρχιακού τύπου.
Με εκτίμηση

Αρτεμάκης Μιχάλης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου